ผลการค้นหา

ลุ่มหลง

หมายถึงก. หมกมุ่น, มัวเมา, เช่น ลุ่มหลงในอบายมุข.

มัวเมา

หมายถึงว. หลงละเลิง, เมามัว ก็ว่า.

เมามัว

หมายถึงว. หลงละเลิง, มัวเมา ก็ว่า.

อจิตติ

หมายถึงน. ความขาดสติ, ความมัวเมา. (ส.).

บัน

หมายถึงก. เบา, น้อย, เช่น มัวเมาไม่บัน. (ดึกดำบรรพ์).

มุ่นหมก

หมายถึงก. กังวลรักใคร่อยู่, ลุ่มหลงอยู่, หมกมุ่น ก็ว่า.

โยพนมัท

หมายถึง[โยบพะนะมัด] น. ความมัวเมาในความเป็นคนหนุ่มสาว, ความพลาดพลั้งเพราะความมัวเมาในความเป็นหนุ่มสาว. (ป. โยพฺพนมท).

มายาวี

หมายถึงน. ผู้มีมารยา, ผู้มีเล่ห์เหลี่ยมทำให้ลุ่มหลง, เจ้าเล่ห์. (ป., ส.).

สลาเหิน

หมายถึงน. หมากที่ถือกันว่าเมื่อเสกแล้วเป็นตัวแมลงภู่ ทำให้ผู้กินแล้วลุ่มหลงรัก.

ประมัตตะ

หมายถึงว. เลินเล่อ, มัวเมา, ประมาท, มักง่าย, เหลวไหล, เพิกเฉย, ทอดทิ้ง. (ส. ปฺรมตฺต; ป. ปมตฺต).

หน้ามืด

หมายถึงว. อาการที่เป็นลมหมดสติ; โดยปริยายหมายถึงมัวเมาจนขาดสติ ทำสิ่งที่ไม่ควรทำ.

คันธมาทน์

หมายถึงว. ที่มีกลิ่นหอมทำให้สัตว์มัวเมา. น. ชื่อภูเขา เรียกว่า ภูเขาคันธมาทน์ คือ ภูเขาผาหอม. (ป., ส.).