ตัวกรองผลการค้นหา
เพ่งพิศ
หมายถึงก. ดูด้วยความพินิจพิเคราะห์.
พิศ
หมายถึง[พิด] ก. เพ่งดู, แลดูโดยถี่ถ้วน.
หมายถึง[พิด] ว. ยี่สิบ. น. เรียกเหรียญทองครั้งรัชกาลที่ ๔ ชนิดหนึ่ง มีค่าเท่ากับ ๑ ใน ๒๐ ของชั่ง = ๔ บาท ว่า ทองพิศ. (ส. วึศ; ป. วีส).
เพ่ง
หมายถึงก. จ้องดู, เล็งดู, (ใช้แก่ตา) เช่น เพ่งสายตา เพ่งหนังสือ; มุ่งเฉพาะอารมณ์ภายใน (ทางใจ) เช่น เพ่งกสิณ; เจาะจง.
พิศดู
หมายถึง[พิดสะดู] ก. พิจารณาดูให้รอบคอบ, พิจารณาดูให้ถี่ถ้วน.
พินิจ
หมายถึงก. พิจารณา, ตรวจตรา, เช่น เพ่งพินิจ.
พินิศ
หมายถึงก. ดู, แลดู, เพ่งดู.
เปกข์,-เปกข์
หมายถึงน. ผู้เพ่ง, ผู้มุ่ง, มักใช้เป็นส่วนท้ายสมาส เช่น อุปสัมปทาเปกข์ คือ ผู้เพ่งอุปสมบท ผู้มุ่งอุปสมบท. (ป.).
คมขำ
หมายถึงก. สวยอย่างซึ้งใจชวนพิศ มักหมายถึงหญิงผิว ๒ สี.
สระสม
หมายถึง[สฺระ-] (วรรณ) ว. สวย เช่น พิศดูคางสระสม. (ลอ).
เฉพาะ
หมายถึง[ฉะเพาะ] ว. โดยเจาะจง, เพ่งตรง, ตรงตัว; เผอิญ; แต่; จำกัด, เท่านี้, เท่านั้น. (ข. เฉฺพาะ).
กำนัด
หมายถึง[กำหฺนัด] (โบ) ก. กำหนัด เช่น พิศเพี้ยนพระพนิดาทุกขานลกำนัด ดัดรัตนธารี มาดู. (สมุทรโฆษ).