ตัวกรองผลการค้นหา
พาล
หมายถึงน. ขน. (ป., ส.).
พาล,พาล,พาลา
หมายถึง(กลอน) ว. อ่อน, เด็ก, รุ่น. (ส., ป.); ชั่วร้าย, เกเร, เกะกะ, เช่น คนพาล. ก. หาเรื่องทำให้วุ่นวาย, หาเรื่องทำให้เดือดร้อน, เช่น พาลหาเรื่อง พาลหาเหตุ. น. คนชั่วร้าย, คนเกเร, เช่น คบคนพาลพาลพาไปหาผิด. (ป.).
พาลรีพาลขวาง
หมายถึง(สำ) ว. ชอบหาเรื่องทะเลาะวิวาท.
เกเร
หมายถึงว. เกกมะเหรก, มีนิสัยเป็นพาล ชอบแกล้งชอบรังแกและเอาเปรียบเขา, มักใช้เข้าคู่กับคำ พาล เป็น พาลเกเร.
เส็ง
หมายถึง(กลอน) ว. พาลเกะกะ.
สาระโกก
หมายถึงว. โกงเกะกะเกเร, เป็นพาล.
พาลกระแชง
หมายถึง(ปาก) ก. พาลหาเรื่องทำให้วุ่นวาย.
เอาไม้สั้นไปรันขี้
หมายถึง(สำ) ก. โต้ตอบหรือทะเลาะกับคนพาลมีแต่ทางเสีย.
นิสัย
หมายถึงน. ความประพฤติที่เคยชิน เช่น ทำจนเป็นนิสัย; ที่พึ่ง, ที่พักพิง, ที่อาศัย, เช่น ขอนิสัยในการอุปสมบท. (ป. นิสฺสย).
หมาบ้าพาลกระแชง
หมายถึง(สำ) น. คนที่อาละวาดพาลหาเรื่องทำให้วุ่นวายทั่วไปหมด.
ขี้แพ้ชวนตี
หมายถึง(สำ) ก. แพ้ตามกติกาแล้วยังไม่ยอมรับว่าแพ้จะเอาชนะด้วยกำลัง, แพ้แล้วพาล.
ซ่องเสพ
หมายถึงก. คบหากัน เช่น ควรซ่องเสพนักปราชญ์ อย่าซ่องเสพคนพาล; ร่วมประเวณี.