ผลการค้นหา

ปน

หมายถึงก. ประสมกัน เช่น ข้าวเจ้าปนข้าวเหนียว, แกมกัน เช่น พูดไทยปนฝรั่ง, รวมกัน เช่น อย่าเอาผ้านุ่งกับเสื้อซักปนกัน, ถ้าเอาส่วนน้อยประสมลงในส่วนมากเพื่อให้ระคนปนเป็นอันเดียวกัน เรียกว่า เจือปน, ถ้าเป็นในลักษณะที่ปนกันทั้งเล็กและใหญ่ ทั้งดีและชั่ว เรียกว่า คละปน.

แกม

หมายถึงว. ปน เช่น ด้ายแกมไหม คือ ด้ายปนไหม, แต่มีความหมายไปในทางที่ว่า สิ่งที่ปนมีอยู่เป็นส่วนน้อย.

แกล้ม

หมายถึง[แกฺล้ม] น. ของกินกับเหล้า, กับแกล้ม ก็ว่า. ว. ไปด้วยกัน, ควบคู่กันไป, แกมกัน, (ใช้แก่กิริยากิน) เช่น กินแกล้มเหล้า.

โง่แกมหยิ่ง

หมายถึง(สำ) ว. โง่แล้วยังอวดฉลาด, อวดดีทั้ง ๆ ที่โง่.

เขียวขี้ม้า

หมายถึงว. สีกากีแกมเขียว.

โฉเบ๊

หมายถึง(ปาก) ก. เกะกะแกมโกง.

โฉเก

หมายถึงว. ฉลาดแกมโกง, ไม่ตรงไปตรงมา, เฉโก ก็ว่า.

ยิ้มหัว

หมายถึงก. ยิ้มแกมหัวเราะ, ยิ้มแย้มหยอกล้อกัน.

กำคูน

หมายถึงน. กำกูน เช่น กรรบูรแกมกำคูนคันธ์. (สมุทรโฆษ).

ขี้ม้า

หมายถึงว. เรียกสีกากีแกมเขียวว่า สีขี้ม้า.

กำมะหริด

หมายถึง[-หฺริด] น. ผ้าที่ทอด้วยขนสัตว์แกมไหม.

ป่อง,ป่อง,ป่อง ๆ

หมายถึงว. อาการของคนโกรธแกมงอน ในคำว่า โกรธป่อง ๆ.