ตัวกรองผลการค้นหา
เกิบ
หมายถึง(ถิ่น-พายัพ, อีสาน) น. เกือก.
หมายถึง(โบ) ก. กำบัง, บัง, เช่น เศวตฉัตรรัตนก้งง เกิบบนบรรจถรณ์. (สรรพสิทธิ์), เฉกฉายกมลาสน์ฉัตรา เกิบก้งงเกศา. (สรรพสิทธิ์).
โบก
หมายถึงก. พัด, ทำให้เคลื่อนไหวไปมาอย่างโบกมือโบกธง; ทา, ฉาบ, เช่น โบกปูน.
วี
หมายถึงก. พัด, โบก.
โบกขร,โบกขร-
หมายถึง[โบกขะระ-] น. ใบบัว. (ป. โปกฺขร).
สุธา
หมายถึงน. ปูนขาว; เครื่องโบกและทา. (ป., ส.).
ถือปูน
หมายถึงก. เอาปูนโบกอิฐหรือสิ่งอื่นที่ก่อขึ้น.
โปกขร,โปกขร-
หมายถึง[โปกขะระ-] น. โบกขร, ใบบัว. (ป.).
กระพือ
หมายถึงก. เอาสิ่งที่เป็นผืนแผ่นบาง ๆ โบกขึ้นลง, พัดหรือโบกด้วยอาการเช่นนั้น, โดยปริยายหมายถึง แพร่กระจาย เช่น ข่าวนี้กระพือไปอย่างรวดเร็ว.
ยับยาบ
หมายถึงก. โบกหรือกระพือขึ้นลงไปมาช้า ๆ, ยาบ ๆ ก็ใช้.
พัด
หมายถึงน. เครื่องโบกหรือกระพือลม. ก. ปัดไป, โบก, กระพือ, เช่น เอาพัดมาพัดไฟ พายุพัดฝุ่นตลบ; หมุนอย่างใบพัดพัดลมหรือใบพัดเครื่องบิน.
กาฬวาต
หมายถึง[กานละ-] น. ลมพายุใหญ่อย่างหนึ่ง เช่น ด้วยกำลังกาฬวาตโบกเบียน.