ตัวกรองผลการค้นหา
หนา
หมายถึงคำประกอบท้ายคำอื่นที่มีความหมายไปในเชิงบังคับหรืออ้อนวอน เช่น อยู่เถิดหนา.
หมายถึงน. ส่วนสูงมากจากผิวพื้น. ว. มีส่วนสูงมากจากผิวพื้น; แน่นทึบ, มาก, ตรงข้ามกับ บาง.
เตอะ
หมายถึงว. มาก, ใช้ประกอบกับคำ หนา เป็น หนาเตอะ.
เบอะ
หมายถึงว. เป็นแผลเหวอะหวะเข้าไป เช่น แผลเบอะ, ใช้ประกอบคำ หนา เป็น หนาเบอะ เช่น ปากหนาเบอะ หมายความว่า ปากหนามาก, ใช้ประกอบคำ เหลือ เป็น เหลือเบอะ คือ เหลือมาก.
สันทะ
หมายถึงว. หนาทึบ. (ป.; ส. สานฺทฺร).
เทอะทะ
หมายถึงว. ไม่ได้รูปได้ทรง (มักใช้แก่ลักษณะที่อ้วนหรือหนา) เช่น อ้วนเทอะทะ หนาเทอะทะ.
พหุล
หมายถึง[พะหุน] ว. หนา, มาก. (ป., ส.).
ดาดตะกั่ว
หมายถึงน. ชื่อไข้ทรพิษที่ออกหนาเป็นพืดดำ.
สิ่วน่อง
หมายถึงน. สิ่วชนิดหนึ่งตัวหนาเป็นสี่เหลี่ยม มีคม.
ลองกอง
หมายถึงน. ชื่อลางสาดพันธุ์หนึ่ง เปลือกหนายางน้อย.
น้ำแข็งกด
หมายถึงน. น้ำแข็งไสที่ใส่กระบอกหรือแก้วอย่างหนา กดให้เป็นแท่ง.
โต้
หมายถึงน. ชื่อมีดชนิดหนึ่ง สันหนา หัวโต, อีโต้ ก็เรียก.