ผลการค้นหา

ละเลย

หมายถึงก. เพิกเฉย, ทอดทิ้ง, เช่น ละเลยไม่เอาธุระ

ปล่อย

หมายถึง[ปฺล่อย] ก. ทำให้ออกจากสิ่งที่ติดอยู่ ผูกอยู่ หรือข้องอยู่ เป็นต้น เช่น ปล่อยนักโทษ ปล่อยนก; ยอมให้ เช่น ปล่อยให้เข้ามา; ละเลย เช่น ปล่อยให้บ้านรกรุงรัง ปล่อยให้นํ้าล้น; (ปาก) โดยปริยายหมายถึง ขาย เช่น ที่ที่ซื้อไว้ปล่อยไปแล้วราคา ๕ ล้านบาท.

ทอดทิ้ง

หมายถึงก. ละเลย, ทิ้งขว้าง, ไม่เอาเป็นธุระ, ไม่เอาใจใส่, ไม่นำพา.

เริด

หมายถึงก. ค้าง เช่น สร้างโบสถ์หลายปีแล้วยังเริดอยู่; ร้าง, ละเลย, เช่น ต่างคนต่างเริดกันไป.

ปละ

หมายถึง[ปฺละ] ก. ปล่อย, ละทิ้ง, ละเลย, มักใช้เข้าคู่กับคำ ปล่อย เป็น ปล่อยปละ. ว. เรียกควายที่เจ้าของปล่อยให้เที่ยวไปตามลำพังว่า ควายปละ.

เพิกเฉย

หมายถึงก. ไม่เอาใจใส่, ละเลย, ไม่นำพา, เช่น เพิกเฉยต่อหน้าที่.

เฉยเมย

หมายถึงก. ละเลย, เพิกเฉย, ไม่นำพา.

เริศร้าง

หมายถึง(กลอน) ก. ละเลยไป, ห่างเหินไป.

ฐาน

หมายถึงสัน. เพราะ เช่น ถูกลงโทษฐานละเลยหน้าที่.

ประมาทเลินเล่อ

หมายถึงก. กระทำโดยปราศจากความระมัดระวังหรือละเลยในสิ่งที่ควรกระทำ.