ตัวกรองผลการค้นหา
ลงทัณฑ์
หมายถึง(กฎ) ก. ลงโทษผู้กระทำผิดต่อวินัยทหารหรือวินัยตำรวจ.
ลงโทษ
หมายถึงก. ทำโทษเช่นเฆี่ยน จำขัง ปรับเอาเงิน เป็นต้น.
ทัณฑ,ทัณฑ-,ทัณฑ์
หมายถึง[ทันดะ-, ทันทะ-, ทัน] น. โทษที่เนื่องด้วยความผิด; (กฎ) โทษทางวินัยสถานหนึ่งที่ใช้แก่ข้าราชการบางจำพวก เช่น ทหาร ตำรวจ. (ป., ส.).
ทำโทษ
หมายถึงก. ลงโทษ.
บทลงโทษ
หมายถึงน. ข้อบัญญัติโทษทางอาญา.
ฟ้าไม่กระเทือนสันหลัง
หมายถึง(สำ) น. อำนาจเบื้องบนหรือผู้ปกครองยังไม่ลงโทษทัณฑ์ ใช้ในสำนวนว่า ถ้าฟ้าไม่กระเทือนสันหลังก็ยังไม่รู้สึก.
ต้องโทษ
หมายถึงก. ถูกตัดสินให้ลงโทษในคดีอาญา.
โบย
หมายถึงก. เฆี่ยนด้วยหวายเป็นต้นเป็นการลงโทษ.
นักโทษ
หมายถึงน. บุคคลซึ่งถูกลงโทษจำคุก.
ฐาน
หมายถึงสัน. เพราะ เช่น ถูกลงโทษฐานละเลยหน้าที่.
ตกนรกทั้งเป็น
หมายถึง(สำ) ก. ได้รับความลำบากแสนสาหัสเช่นคนที่ได้รับโทษทัณฑ์ในเรือนจำ.
คาดโทษ
หมายถึงก. หมายไว้ว่าถ้ากระทำผิดอีกจะลงโทษเท่าใด.