ผลการค้นหา

อุปนิสัย

หมายถึง[อุปะนิไส, อุบปะนิไส] น. ความประพฤติที่เคยชินเป็นพื้นมาในสันดาน เช่น ก่อนที่พระพุทธเจ้าจะเสด็จไปเทศน์โปรดผู้ใดจะต้องทรงพิจารณาถึงอุปนิสัยของผู้นั้นก่อน, ความประพฤติที่เคยชินจนเกือบเป็นนิสัย เช่น นักเรียนคนนี้มีอุปนิสัยดี. (ป. อุปนิสฺสย).

นิสัย

หมายถึงน. ความประพฤติที่เคยชิน เช่น ทำจนเป็นนิสัย; ที่พึ่ง, ที่พักพิง, ที่อาศัย, เช่น ขอนิสัยในการอุปสมบท. (ป. นิสฺสย).

เสียนิสัย

หมายถึงก. มีนิสัยไม่ดี เช่น พ่อแม่มีลูกคนเดียว จึงตามใจจนลูกเสียนิสัย เอาแต่ใจตัวเอง.

บ่มนิสัย

หมายถึงก. อบรมให้มีการประพฤติปฏิบัติในทางที่ดีจนเป็นนิสัย.

ไม่ถูกโรคกัน

หมายถึง(ปาก) ก. เข้ากันไม่ได้, ไม่ถูกนิสัยกัน.

ดัดสันดาน

หมายถึงก. แก้นิสัยให้ดี.

เคยตัว

หมายถึงก. ติดเป็นนิสัยประจำตัว.

อบรม

หมายถึงก. แนะนำพรํ่าสอนให้ซึมซาบเข้าไปจนติดเป็นนิสัย, แนะนำชี้แจงให้เข้าใจในเรื่องที่ต้องการ, ขัดเกลานิสัย, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับ บ่มนิสัย เป็น อบรมบ่มนิสัย.

กล่อมเกลี้ยง

หมายถึงก. อบรมเลี้ยงดูให้มีนิสัยดี.

เหมือนกัน

หมายถึงว. อย่างเดียวกัน, ไม่แปลกกัน, เช่น พี่น้องคู่นี้มีนิสัยเหมือนกัน.

เหลาะแหละ

หมายถึง[-แหฺละ] ว. เหลวไหล, ไม่จริงจัง, มีนิสัยไม่แน่นอน.

แสนงอน

หมายถึงว. มีแง่งอนมาก เช่น เธอมีนิสัยแสนงอนมาตั้งแต่เด็ก.