ตัวกรองผลการค้นหา
ขุนนาง
หมายถึง(โบ) น. ข้าราชการที่ได้รับพระราชทานสัญญาบัตร ตามปรกติต้องมีศักดินาตั้งแต่ ๔๐๐ ขึ้นไป.
ความหมายของคำราชาศัพท์
ข้าราชการ
หมายถึงน. (โบ) คนที่ทำราชการตามทำเนียบ; ผู้ปฏิบัติราชการในส่วนราชการ; (กฎ) บุคคลซึ่งรับราชการโดยได้รับเงินเดือนจากเงินงบประมาณรายจ่ายหมวดเงินเดือน เช่น ข้าราชการพลเรือน ข้าราชการการเมือง ข้าราชการครู ข้าราชการทหาร ข้าราชการตุลาการ ข้าราชการอัยการ.
ขุนน้ำขุนนาง
หมายถึง(ปาก) น. ขุนนาง.
ข้าราชการอัยการ
หมายถึง(กฎ) น. ข้าราชการผู้มีอำนาจและหน้าที่ในการดำเนินคดีตามกฎหมายซึ่งบัญญัติว่าเป็นอำนาจและหน้าที่ของพนักงานอัยการ, ถ้ารวมถึงข้าราชการธุรการในสำนักงานอัยการสูงสุดด้วย เรียกว่า ข้าราชการฝ่ายอัยการ. (ดู อัยการ).
ราชภัฏ
หมายถึงน. ข้าราชการ.
ท้าวนาง
หมายถึงน. ข้าราชการฝ่ายใน.
ข้าเฝ้า
หมายถึงน. ขุนนางที่มีตำแหน่งเข้าเฝ้า.
ยศช้างขุนนางพระ
หมายถึง(สำ) น. ยศที่ไม่สำคัญ ไม่จริงจัง และไม่สามารถให้คุณให้โทษแก่ใครได้.
ปาเต๊ะ
หมายถึงน. ชื่อตำแหน่งขุนนาง. (ช.).
ฝ่ายหน้า
หมายถึงน. เจ้านายและข้าราชการซึ่งไม่ใช่ฝ่ายใน.
อันเตบุริก,อันเตปุริก
หมายถึงน. ข้าราชการในราชสำนัก. (ป.).
อำมาตยาธิปไตย
หมายถึง[อำหฺมาดตะยาทิปะไต, อำหฺมาดตะยาทิบปะไต] น. ระบอบการปกครองที่ขุนนางหรือข้าราชการเป็นใหญ่. (อ. bureaucracy).
