ค้นเจอ 585 รายการ

บัญญัติ

หมายถึง[บันหฺยัด] น. ข้อความที่ตราหรือกำหนดขึ้นไว้เป็นข้อบังคับ เป็นหลักเกณฑ์ หรือเป็นกฎหมาย เช่น พระราชบัญญัติ พุทธบัญญัติ บัญญัติ ๑๐ ประการ. ก. ตราหรือกำหนดขึ้นไว้เป็นข้อบังคับ เป็นหลักเกณฑ์ หรือเป็นกฎหมาย เช่น บัญญัติศัพท์ บัญญัติกฎหมาย. (ป. ปญฺตฺติ).

ศัพท์บัญญัติ

หมายถึงน. คำที่ตราหรือกำหนดขึ้นไว้ให้มีความหมายเฉพาะเป็นเรื่อง ๆ ไป เช่น โทรทัศน์ ธนาคาร รัฐวิสาหกิจ.

กำหนด

หมายถึง[-หฺนด] ก. หมายไว้, ตราไว้. น. การหมายไว้, การตราไว้; (เลิก) บทบริหารบัญญัติคล้ายพระราชกฤษฎีกา โดยมากเป็นบัญญัติที่เกี่ยวกับบุคคลหรือข้าราชการบางจำพวก เช่น พระราชกำหนดเครื่องแบบแต่งกายข้าราชการฝ่ายทหารและพลเรือน.

นิติบัญญัติ

หมายถึง(กฎ) น. การบัญญัติกฎหมาย.

ปัญญัติ

หมายถึง[ปันหฺยัด] (แบบ) ก. บัญญัติ. (ป.).

เต็มอัตรา

หมายถึงว. เต็มขนาดที่กำหนดไว้, เต็มตามกำหนด.

เงื่อนเวลาเริ่มต้น

หมายถึง(กฎ) น. เงื่อนเวลาที่กำหนดไว้ให้นิติกรรมเป็นผล เมื่อถึงเวลาที่กำหนด.

นัดหมาย

หมายถึงก. กำหนดและกะกันไว้.

ข้อแม้

หมายถึงน. เงื่อนไขที่กำหนดไว้.

แบบพิธี

หมายถึงน. พิธีการตามกำหนด.

หมายตัว

หมายถึงก. กำหนดตัวไว้.

พิกัด

หมายถึงน. กำหนด (ของต้องพิกัด หมายความว่า ของเข้ากำหนดที่จะต้องเสียภาษีอากร).

 คำในภาษาไทย จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ