ตัวกรองผลการค้นหา
ผักไผ่
หมายถึง(ถิ่น-พายัพ) น. ผักแพว. [ดู แพว (๑)].
ไผทโกรม
หมายถึง[-โกฺรม] น. แผ่นดินตํ่า หมายความว่า ใต้หล้า คือ พื้นโลกเรานี้.
ไผ่ผัง
หมายถึงก. ไปเร็ว, วิ่งเร็ว. (เพี้ยนมาจาก ผายผัง).
เรียวไผ่
หมายถึงน. แขนงไม้ไผ่ที่แตกออกจากบริเวณโคนไผ่บางชนิด เช่น ไผ่สีสุก ไผ่ลำมะลอก.
ลูกไผ่
หมายถึงน. ลูกของไผ่ซึ่งมีลักษณะคล้ายเมล็ดข้าวสาร เมื่อตกลงมากองอยู่ที่กอไผ่ เรียก ขุยไผ่ แล้วจะทำให้ไผ่ต้นนั้นตาย เรียกว่า ไผ่ตายขุย.
ไผ
หมายถึง(ถิ่น-พายัพ, อีสาน) ส. ใคร.
เผลอไผล
หมายถึง[-ไผฺล] ก. หลง ๆ ลืม ๆ, ลืมตัวไปชั่วขณะ, เลินเล่อ.
ขุยไผ่
หมายถึงน. เมล็ดไผ่ที่ตกลงมากองอยู่ที่กอไผ่.
เสื่อไม้ไผ่
หมายถึงน. เครื่องปูลาดสำหรับรองนอน ทำด้วยไม้ไผ่ สับเป็นริ้วละเอียดอย่างฟาก คลี่ออกและต่อกันเป็นผืน.
ไผ่
หมายถึงน. ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดและหลายสกุลในวงศ์ Gramineae ขึ้นเป็นกอ ลำต้นเป็นปล้อง ๆ เช่น ไผ่จีน (Arundinaria suberecta Munro) ไผ่ป่า (Bambusa arundinacea Retz.) ไผ่สีสุก (B. flexuosa Munro และ (B. blumeana Schult.) ไผ่ไร่ (Gigantochloa albociliata Munro) ไผ่ดำ (Phyllostachys nigra Munro).
ไผท
หมายถึง[ผะไท] น. แผ่นดิน. (ข. ไผฺท).
แก้วสีไม้ไผ่
หมายถึงน. ไพฑูรย์, เพชรตาแมว.