ผลการค้นหา

เงินตรา

หมายถึง(กฎ) น. เงินที่รัฐกำหนดขึ้นไว้เพื่อใช้ชำระหนี้ได้ตามกฎหมาย ได้แก่ เหรียญกระษาปณ์และธนบัตร.

แลกเงิน

หมายถึงก. เอาเงินตราหน่วยใหญ่ไปแลกเป็นเงินปลีกหรือหน่วยย่อย, แตกเงิน ก็ว่า, แลกเปลี่ยนเงินตราต่างสกุลกัน เช่น แลกเงินดอลลาร์เป็นเงินบาท.

เงิน

หมายถึงน. ธาตุลำดับที่ ๔๗ สัญลักษณ์ Ag เป็นโลหะสีขาว เนื้อค่อนข้างอ่อน หลอมละลายที่ ๙๖๐.๘ °ซ. (อ. silver); วัตถุที่ใช้วัดราคาในการซื้อขายแลกเปลี่ยนกัน, วัตถุที่มีตราของรัฐ ใช้ชำระหนี้ได้ตามกฎหมาย, ได้แก่ เหรียญกระษาปณ์และธนบัตร, เงินตรา ก็เรียก; โบราณใช้ว่า งึน เง็น หรือ เงือน ก็มี; (เศรษฐ) วัตถุที่กำหนดให้ใช้เป็นสื่อกลางในการแลกเปลี่ยนหรือชำระหนี้. (อ. money).

เงินปลีก

หมายถึงน. เงินจำนวนย่อยที่แตกออกมาจากเงินจำนวนใหญ่หน่วยใดหน่วยหนึ่งของเงินตรา.

เงินทองตรา

หมายถึง(โบ) น. เงินตราที่ทำด้วยทองหรือเงินเพื่อเป็นที่ระลึกในโอกาสต่าง ๆ.

กระแสการเงิน

หมายถึงน. การหมุนเวียนของเงินตรา.

รูปิยะ

หมายถึงน. เงินตรา. (ป.).

ค่าเผา

หมายถึง(โบ) น. ค่าธรรมเนียมดูเงินโดยใช้วิธีเผาเงินตราเพื่อพิสูจน์.

เงินถึง

หมายถึงว. ให้เงินมากจนเป็นที่พอใจ, ถึงเงิน ก็ว่า.

เงินตาย

หมายถึง(โบ) น. เงินตราที่รัฐให้เลิกใช้, เงินที่มิได้เอามาทำเป็นรูปพรรณ, เงินที่เก็บไว้ไม่นำออกใช้.

กีบ

หมายถึงน. ชื่อหน่วยเงินตราของลาว.

รูปี

หมายถึงน. ชื่อหน่วยเงินตราอินเดีย.