ตัวกรองผลการค้นหา
เฟิน
หมายถึงน. ชื่อไม้ใบจำพวกผักกูด (Pteridophytes), ใช้ว่า เฟิร์น ก็มี. (อ. fern).
หลิ่ง
หมายถึง[หฺลิ่ง] น. ตลิ่ง.
ตีนตะขาบ
หมายถึงน. ชื่อเฟินชนิด Nephrolepis biserrata (Sw.) Schott ในวงศ์ Nephrolepidaceae.
ยมโดย
หมายถึงน. ชื่อเฟินอิงอาศัยชนิด Lycopodium squarrosum Forst. ในวงศ์ Lycopodiaceae.
เนระพูสี
หมายถึงน. ชื่อเฟินชนิด Microlepia speluncae (L.) Moore ในวงศ์ Dennstaedtiaceae ต้นเป็นกอ ใช้ทำยาได้.
กูด
หมายถึงน. ชื่อเฟินหลายชนิดหลายสกุลและหลายวงศ์ ชนิดที่กินได้ เช่น กูดขาว หรือ ผักกูด (Diplazium esculentum Sw.) กูดกิน [Pteridium aquilinum (L.) Kuhn var. yarrabense Domin] กูดแดง (Stenochlaena palustris Bedd.); ทางเหนือและอีสาน เรียกเฟินว่า กูด.
กระปรอก
หมายถึง(ถิ่น-ตะวันออก, ปักษ์ใต้) น. ชื่อเรียกเฟินอิงอาศัยหลายชนิดในสกุล Drynaria และ Platycerium วงศ์ Polypodiaceae.
โหรากระบือ,โหราเขาเนื้อ
หมายถึงน. ชื่อเรียกเฟินชนิด Diplazium dilatatum Blume ในวงศ์ Athyriaceae และชนิด Microlepia platyphylla (Don) J. Smith ในวงศ์ Dennstaedtiaceae.
นาคราช
หมายถึงน. ชื่อเฟินหลายชนิดในสกุล Davallia วงศ์ Davalliaceae ลำต้นสีนํ้าตาลแซมดำเป็นเกล็ดคล้ายเกล็ดงู ใช้ทำยาได้ เช่น ชนิด D. denticulata Mett.
มหาสดำ
หมายถึง[มะหาสะดำ] น. ชื่อเฟินต้นชนิด Cyathea podophylla (Hook.) Copel. ในวงศ์ Cyatheaceae ใช้ทำยาได้.
ข้าหลวงหลังลาย
หมายถึงน. ชื่อเฟินอิงอาศัยชนิด Asplenium nidus L. ในวงศ์ Aspleniaceae รูปทรงคล้ายชาม แตกใบอ่อนตรงกลาง.
หญ้าถอดปล้อง
หมายถึงน. ชื่อเฟินชนิด Equisetum debile Roxb. ex Vauch. ในวงศ์ Equisetaceae ลำต้นเป็นปล้อง ๆ มักขึ้นตามรอยแตกของกำแพง ใช้ทำยาได้.