ตัวกรองผลการค้นหา
ยาพิษ
หมายถึงน. สิ่งที่มีพิษมาก กินหรือฉีดเข้าร่างกายเป็นต้นแล้วอาจทำให้ถึงตายได้.
หลักการอ่านคำกริยา 3 ช่อง Regular Verbs (ที่เติม -ed)
พิษ,พิษ-
หมายถึง[พิด, พิดสะ-] น. สิ่งที่ร้ายเป็นอันตรายแก่ร่างกายหรือให้ความเดือดร้อนแก่จิตใจ; สิ่งที่ร้ายเป็นอันตราย เมื่อเข้าสู่ร่างกายจะทำให้ตาย เจ็บปวด หรือพิการได้ บางอย่างเกิดจากแร่ เช่นสารหนู, บางอย่างเกิดจากต้นไม้ เช่นต้นแสลงใจ, บางอย่างเกิดจากสัตว์ เช่นงู. (ส. วิษ; ป. วิส).
ปัดพิษ
หมายถึงก. เสกเป่าเพื่อให้พิษหมดไป.
ยาเบื่อ
หมายถึงน. ยาพิษเป็นต้นที่กินแล้วทำให้เมาหรือตาย.
ปืนยา
หมายถึงน. ศรหรือหน้าไม้ที่มีลูกอาบด้วยยาพิษ.
ถอนพิษ
หมายถึงก. ทำให้พิษหมด.
พิษสง
หมายถึง(ปาก) น. พิษ, พยศ.
ลำบอง
หมายถึงน. เม็ดตุ่มที่เกิดตามผิวเนื้อด้วยพิษร้อนหรือพิษอักเสบ.
โฆรวิส
หมายถึง[โคระวิด] น. งูพิษ. ว. มีพิษร้าย. (ป.).
ละบอง
หมายถึงน. เม็ดตุ่ม ๆ เกิดตามผิวเนื้อด้วยพิษร้อนหรือพิษอักเสบ.
ประจุ
หมายถึงก. บรรจุ, ใส่; ใส่เข้าที่ให้แน่น เช่น ประจุดินปืน; เข้าประจำที่, เข้าประจำตำแหน่ง. น. เรียกยาที่ขับพิษถ่ายพิษว่า ยาประจุ.
ไข้ป่า
หมายถึงน. ไข้ที่รับจากป่าหรือดงดิบ เกิดเพราะถูกอายพิษดิน พิษแร่ หรือว่านยา หรือเชื้อไข้มาลาเรีย. (อ. jungle fever).