ผลการค้นหา

ป่าดงพงไพร

หมายถึง(ปาก) น. ป่า.

พง

หมายถึงน. ดงหญ้าหรือดงไม้ที่เป็นหมู่ ๆ หรือที่รก ๆ เช่น ป่าดงพงพี รกเป็นพง.

ป่าดง

หมายถึงน. ป่าที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นทึบ.

อฏวี

หมายถึง[อะตะ-] น. ดง, ป่า, พง. (ป., ส.).

ไพร

หมายถึง[ไพฺร] น. ป่า; ขอบ, ริม, เรียกตอกเส้นกลม ๆ ที่อยู่ใต้ขอบกระบุงกระจาดเป็นต้น ว่า ตอกไพร.

ถเมินไพร

หมายถึงน. พรานป่า.

พงพี

หมายถึงน. ป่าดง.

ดง

หมายถึงน. ป่าที่มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นหนาแน่น เช่น ขึ้นเป็นดง, ที่ซึ่งมีต้นไม้อย่างใดอย่างหนึ่งขึ้นหนาแน่น เช่น ดงกล้วย, โดยปริยายเรียกสถานที่ที่มีคนหรือสัตว์เป็นต้นประเภทเดียวกันรวมอยู่ด้วยกันมาก ๆ เช่น ดงผู้ร้าย ดงเสือ.

พน,พน-

หมายถึง[พน, พะนะ-] น. ป่า, พง, ดง. (ป., ส. วน).

หักร้างถางพง

หมายถึงก. ฟันป่าพงลงให้เตียน.

บุกป่าฝ่าดง

หมายถึง(สำ) ก. พยายามต่อสู้อุปสรรคต่าง ๆ.

ไม้ล้มขอนนอนไพร

หมายถึงน. ไม้ในป่าที่ล้มตายเอง.