ค้นเจอ 102 รายการ

ขี้กา

หมายถึงน. ชื่อไม้เถาเนื้ออ่อนหลายชนิดหลายสกุลในวงศ์ Cucurbitaceae ผลกลมขนาดผลมะนาวถึงผลส้มเกลี้ยง สุกสีแดง เมล็ดสีเขียวแก่ มีเยื่อเป็นเมือก ๆ หุ้ม และมีรสขม เช่น ขี้กาแดง หรือ กระดึงช้างเผือก (Trichosanthes tricuspidata Lour.).

ขี้ก้าง

หมายถึงน. ขี้ดีบุกที่ถลุงแล้วเอาไปถลุงอีก. ว. ผอมจนเห็นซี่โครงเป็นซี่ ๆ, ผอมเนื้อน้อย.

ขี้กุ่ง

หมายถึง(ถิ่น-พายัพ) น. จิ้งโกร่ง. (ดู จิ้งโกร่ง).

ขี้เกลื้อน

หมายถึงน. ชื่อโรคผิวหนังเกิดจากเชื้อรา Malassezia furfur ขึ้นเป็นดวงขาว ๆ อาจมีอาการคัน, เกลื้อน ก็ว่า.

ขี้ขม

หมายถึงน. ชื่อปลานํ้าจืดชนิด Osteochilus hasselti ในวงศ์ Cyprinidae เกล็ดข้างตัวมีจุดสีดำจนเห็นเรียงกันเป็นลายตามยาว ๖-๘ เส้น ที่โคนครีบหางมีจุดสีดำใหญ่ ครีบต่าง ๆ สีแดงส้ม เฉพาะครีบอกสีเขียวอ่อน พบทั้งในแหล่งนํ้านิ่งและนํ้าไหลทั่วทุกภาคของประเทศไทย ขนาดยาวได้ถึง ๓๐ เซนติเมตร, ซ่าสร้อยนกเขา นกเขา หรือ พรหมหัวเหม็น ก็เรียก.

ขี้ข้า

หมายถึงน. ทาส, ไพร่.

ขี้ครอก

หมายถึงน. ลูกของขี้ข้า, ทาสโดยกำเนิด.

ขี้ครั่ง

หมายถึงน. สารซึ่งตัวครั่งผลิตออกมาหุ้มลำตัว ประกอบด้วยชันเป็นส่วนใหญ่ ไข และสารสีแดง.

ขี้ควาย

หมายถึงน. ชื่อปลาทะเลชนิด Polycaulus uranoscopus ในวงศ์ Synanceiidae ตัวแบนข้างเล็กน้อย หัวสั้น ปากกว้างเชิดขึ้น ลำตัวมีรอยด่างสีนํ้าตาล มักมีจุดขาวประปราย ขอบครีบเป็นสีดำคลํ้า เงี่ยงมีพิษ ซ่อนตัวอยู่ตามซอกหินหรือพื้นท้องทะเล, ขี้ขุย ก็เรียก.

ขี้คุก

หมายถึงว. เคยต้องโทษจำคุกมาแล้ว.

ขี้โครง

หมายถึง(ปาก) น. ซี่โครง.

ขี้แดด

หมายถึงน. ตะไคร่ที่จับบนผิวโคลนสีเขียว ๆ.

 คำในภาษาไทย จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ