ตัวกรองผลการค้นหา
มุข,มุข-
หมายถึง[มุก, มุกขะ-] น. หน้า, ปาก; ทาง; หัวหน้า; ส่วนของตึกหรือเรือนที่ยื่นออกมาจากส่วนใหญ่ มักอยู่ด้านหน้า. (ป., ส.).
มุขมนตรี
หมายถึง[มุกขะมนตฺรี] น. ที่ปรึกษาราชการชั้นผู้ใหญ่.
หน้ามุข
หมายถึงน. ส่วนของอาคารที่ยื่นเด่นออกมาทางหน้า.
อุตราภิมุข
หมายถึง[อุดตะรา-] ก. บ่ายหน้าไปทางทิศเหนือ. (ป., ส. อุตฺตราภิมุข).
กถามุข
หมายถึงน. เบื้องต้นของเนื้อเรื่อง. (ป.; ส. -มุข ว่า หน้า).
ประมุข
หมายถึง[ปฺระมุก] น. ผู้เป็นใหญ่เป็นหัวหน้าของประเทศหรือศาสนาเป็นต้น. (ส. ปฺรมุข; ป. ปมุข).
มุขกระสัน
หมายถึงน. มุขที่เชื่อมระหว่างพระที่นั่งองค์หนึ่งกับอีกองค์หนึ่ง.
มุขลด
หมายถึงน. พื้นอาคารลดระดับต่ำกว่าพื้นส่วนกลางอาคาร อยู่ต่อออกมาทางหัวและท้ายอาคาร เช่น มุขลดศาลา มุขลดพระที่นั่งต่าง ๆ.
อบายมุข
หมายถึง[อะบายยะมุก] น. ทางแห่งความฉิบหาย, เหตุแห่งความฉิบหาย, มี ๒ หมวด คือ อบายมุข ๔ ได้แก่ ๑. เป็นนักเลงหญิง ๒. เป็นนักเลงสุรา ๓. เป็นนักเลงเล่นการพนัน ๔. คบคนชั่วเป็นมิตร กับ อบายมุข ๖ ได้แก่ ๑. ดื่มนํ้าเมา ๒. เที่ยวกลางคืน ๓. เที่ยวดูการเล่น ๔. เล่นการพนัน ๕. คบคนชั่วเป็นมิตร ๖. เกียจคร้านทำการงาน. (ป.).
อัสมุขี
หมายถึงว. มีหน้าเป็นหน้าม้า. (ม. ร่ายยาว มหาพน). (ป. อสฺสมุขี; ส. อศฺวมุขี).
พิมุข
หมายถึงว. ฝ่ายหลัง, ข้างหลัง. (ป., ส. วิมุข).
จตุรมุข
หมายถึง(กลอน) น. “ผู้มี ๔ หน้า” คือ พระพรหม.