ตัวกรองผลการค้นหา
อบาย,อบาย-
หมายถึง[อะบาย, อะบายยะ-] น. ที่ที่ปราศจากความเจริญ; ความฉิบหาย. (ป.).
ปราชญ์ พึงรักษาศีล
อบาย-
อ่านว่าอะ-บาย-ยะ
อบาย
อ่านว่าอะ-บาย
วินิปาติก
หมายถึงน. ผู้ตกอยู่ในอบาย, ผู้ถูกทรมาน. (ป.).
ความปรารถนาลามก ไม่ละอาย ไม่เอื้อเฟื้อ เพราะเหตุใด, เขาย่อมสร้างบาป เพราะเหตุนั้น เขาไปสู่อบายเพราะเหตุนั้น
คนเขลา ไม่มั่นคงในศีล ถูกติเตียนในโลกนี้ และ ละไปแล้วย่อมเสียใจในอบายชื่อว่าย่อมเสียใจในที่ทั้งปวง
สุคติ
คำบาลีสุคติ
คำสันสกฤตสุคติ
เปรต
คำบาลีเปต
คำสันสกฤตเปฺรต
