ตัวกรองผลการค้นหา
กักขัง
หมายถึงก. บังคับให้อยู่ในสถานที่อันจำกัด, เก็บตัวไว้ในสถานที่อันจำกัด. (กฎ) น. โทษทางอาญาสถานหนึ่ง ที่ให้กักตัวผู้ต้องโทษไว้ในสถานที่ซึ่งกำหนดไว้อันมิใช่เรือนจำ.
ผู้ให้ย่อมผูกไมตรีไว้ได้
ผู้หมั่นในการงาน จึงควรอยู่ในราชการ
คำราชาศัพท์ - คําราชาศัพท์ หมวดสรรพนาม
สุภาษิตสอนหญิง - สุนทรภู่ [จริงหรือ?]
ผู้ต้องกักขัง
หมายถึง(กฎ) น. ผู้ที่ถูกกักขังตามหมายกักขังของศาล. (ดู กักขัง ประกอบ).
ที่กักขัง
ภาษาจีน限制
การกักขัง
ภาษาญี่ปุ่น幽閉
คำอ่านภาษาญี่ปุ่นゆうへい
ภาษาจีน拘役
ภาษาจีน禁闭
internee
แปลว่าผู้ถูกกักขัง, ผู้ต้องขัง
ภาษาญี่ปุ่น手込め
คำอ่านภาษาญี่ปุ่นてごめ
ภาษาญี่ปุ่น留置する
คำอ่านภาษาญี่ปุ่นりゅうちする
ภาษาจีน扣押
ภาษาจีน囚禁
ภาษาจีน被限制