ตัวกรองผลการค้นหา
ปิย,ปิย-
หมายถึง[ปิยะ-] ว. ที่รัก, สำหรับประกอบหน้าศัพท์ต่าง ๆ เช่น ปิยบุตร หรือ ปิโยรส = ลูกที่รัก. (ป.).
ปิย-
อ่านว่าปิ-ยะ
ปิย
ปิยะ, เปีย
คำบาลีปิย
คำสันสกฤตปฺรย
ปิเยารส
แยกคำสมาสแบบสนธิเป็นปิย + เอารส
ปิเยารส, ปิโยรส
คำบาลีปิย+โอรส
คำสันสกฤตปฺรย+เอารส
ปิโยรส
แยกคำสมาสแบบสนธิเป็นปิย + โอรส
ปรียะ,ปรียา
หมายถึง[ปฺรี-] ว. ที่รัก. (ส. ปฺริย; ป. ปิย).
หมายถึงน. ลูกที่รัก. (ป., ส. ปิย + โอรส).
ปริย,ปริย-
หมายถึง[ปฺริยะ-] ว. ที่รัก. (ส. ปฺริย; ป. ปิย).
สุปรีย์
หมายถึงว. เป็นที่รักยิ่ง. (ส. สุ + ปฺรีย; ป. สุ + ปิย).