ตัวกรองผลการค้นหา
กะกึก
หมายถึง(กลอน) ว. กึก ๆ เช่น ดังกะกึกกุกกักชักสายพาดขึ้นกับไก. (ม. ร่ายยาว กุมาร).
กึก
หมายถึงว. เสียงของแข็ง ๆ กระทบกัน; ทันที เช่น หยุดกึก; (กลอน) ดังก้อง เช่น กึกฟ้าหล้าหล่มธรณี. (สมุทรโฆษ).
(proceed) in jerks
แปลว่ากึกกัก
loud
แปลว่าอย่างเสียงดัง, อย่างอึกทึก, อย่างกึกก้อง
be strange
แปลว่ากึกกือ
stop dead
แปลว่าหยุดกึก, หยุดสนิท, หยุดทันที
กุกกัก,กึก ๆ,(บ่น)เป็นหมีกินผึ้ง,ง่อนแง่น,โยกคลอน
ภาษาญี่ปุ่นがたがた
คำอ่านภาษาญี่ปุ่นがたがた
ดังกึกก้องเหมือนกับฟ้าร้อง
ภาษาจีน雷鸣
กึกก้อง
หมายถึงว. ดังสนั่น, ดังมาก.
suddenly
แปลว่ากึก
pungent
แปลว่าฉุนกึก
bring up
แปลว่าทำให้(คน)หยุดกึก, ทำให้หยุดทันที