กระแสเหล่าใดมีอยู่ในโลก สติเป็นเครื่องกันกระแสเหล่านั้น เรากล่าวว่าสติเป็นเครื่องกั้นกระแส กระแสเหล่านั้นอันบุคคลปิดกั้นได้ด้วยปัญญา | หมวดธรรม |
กษัตริย์ พราหมณ์ แพทย์ ศูทร จัณฑาล และ คนงานชั้นต่ำ ประพฤติธรรมในโลกนี้แล้ว ย่อมเป็นผู้เสมอกันในสวรรค์ชั้นไตรทิพย์ | หมวดธรรม |
กษัตริย์ไม่ทรงตั้งอยู่ในธรรม คนสามัญไม่อาศัยธรรม ชนทั้ง 2 นั้นละโลกแล้ว ย่อมเข้าถึงทุคติ | หมวดธรรม |
การฝึกจิต เป็นการดี | หมวดธรรม |
การระมัดระวังกาย เป็นความดี | หมวดธรรม |
การระมัดระวังใจ เป็นความดี | หมวดธรรม |
คนมีตัณหาเป็นเพื่อน ท่องเที่ยวอยู่ช้านาน ไม่ล่วงพ้นสงสารที่กลับกลอกไปได้ | หมวดธรรม |
คนมีสติ ย่อมดีขึ้นทุกวัน | หมวดธรรม |
คนมีสติ เท่ากับมีสิ่งนำโชคอยู่ตลอดเวลา | หมวดธรรม |
คนไม่มีที่พึ่ง อยู่เป็นทุกข์ | หมวดธรรม |
ควรเคารพสัทธรรม | หมวดธรรม |
ความกตัญญูกตเวที เป็นพื้นฐานของคนดี | หมวดธรรม |
ความกตัญญูกตเวทีเป็นเครื่องหมายของคนดี | หมวดธรรม |
ความสะอาด รู้ได้ด้วยคำพูด | หมวดธรรม |
ความหิวเป็นโรคอย่างยิ่ง สังขารเป็นทุกข์อย่างยิ่ง รู้ข้อนั้นตามเป็นจริงแล้ว ดับเสียได้ เป็นสุขอย่างยิ่ง | หมวดธรรม |
จงเด็ดเยื่อใยของตนเองเสีย เหมือนเอาฝ่ามือเด็ดบัวในฤดูแล้ง จงเพิ่มพูนทางสงบ (ให้ถึง) พระนิพพานที่พระสุคตแสดงแล้ว | หมวดธรรม |
ชนเหล่าใดประพฤติธรรม ในธรรมที่พระพุทธเจ้ากล่าวดีแล้ว ชนเหล่านั้น จักข้ามแดนมฤตยูที่ข้ามได้ยาก | หมวดธรรม |
ถึงพูดดี ก็ไม่ควรพูดเกินกาล | หมวดธรรม |
ทำได้แล้วค่อยพูด | หมวดธรรม |
ทำไม่ได้ อย่าพูด | หมวดธรรม |
ทุกข์ ย่อมไม่ตกถึงผู้หมดกังวล | หมวดธรรม |
ทุกข์เท่านั้นเกิดขึ้น ทุกข์ย่อมตั้งอยู่ และเสื่อมไป นอกจากทุกข์ไม่มีอะไรเกิด นอกจากทุกข์ไม่มีอะไรดับ | หมวดธรรม |
ท่านผู้ดับไป (คือปรินิพพาน) แล้ว ไม่มีประมาณ, จะพึงกล่าวถึงท่านนั้นด้วยเหตุใด เหตุนั้นของท่านก็ไม่มี, เมื่อธรรมทั้งปวง (มีขันธ์เป็นต้น) ถูกเพิกถอนแล้ว แม้คลองแห่งถ้อยคำที่จะพูดถึง ก็เป็นอันถูกเพิกถอนเสียทั้งหมด | หมวดธรรม |
ท่านผู้มีทางไกลอันถึงแล้ว หายโศก หลุดพ้นแล้วในธรรมทั้งปวง ละกิเลศเครื่องรัดทั้งปวงแล้ว ย่อมไม่มีความเร่าร้อน | หมวดธรรม |
ธรรม เหมือนห้วงน้ำไม่มีตม | หมวดธรรม |
ธรรมของสัตบุรุษ รู้ได้ยาก | หมวดธรรม |
ธรรมของสัตบุรุษ อันสัตบุรุษควรรักษา | หมวดธรรม |
ธรรมของสัตบุรุษ ไม่เข้าถึงความคร่ำคร่า | หมวดธรรม |
ธรรมทั้งหลาย มีใจเป็นหัวหน้า | หมวดธรรม |
ธรรมที่ประพฤติดีแล้ว นำสุขมาให้ | หมวดธรรม |
ธรรมะ ย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม | หมวดธรรม |
ธรรมแล เป็นธงชัยของพวกฤษี | หมวดธรรม |
นามและรูปย่อมดับไม่เหลือในที่ใด ปัญญา สติ และนามรูปนี้ย่อมดับในที่นั้น เพราะวิญญาณดับ | หมวดธรรม |
บรรดาทางทั้งหลาย ทางมีองค์ 8 ประเสริฐสุด บรรดาสัจจะทั้งหลาย บท 4 ประเสริฐสุด, บรรดาธรรมทั้งหลาย วิราคธรรม ประเสริฐสุด, และ บรรดาสัตว์ 2 เท้าทั้งหลาย พระพุทธเจ้าผู้มีจักษุ ประเสริฐสุด | หมวดธรรม |
บัณฑิตควรละธรรมดำเสีย | หมวดธรรม |
บัณฑิตควรเจริญธรรมขาว | หมวดธรรม |
บุคคลควรเตือนกัน ควรสอนกัน และ ป้องกันจากคนไม่ดี เพราะเขาย่อมเป็นที่รักของคนดี แต่ไม่เป็นที่รักของคนไม่ดี | หมวดธรรม |
บุคคลย่อมเข้าถึงความเป็นกษัตริย์ ด้วยพรหมจรรย์อย่างเลว, ถึงความเป็นเทวดา ด้วยพรหมจรรย์อย่างกลาง, ย่อมบริสุทธิ์ ด้วยพรหมจรรย์อย่างสูง | หมวดธรรม |
ปราชญ์ พึงรักษาศีล | หมวดธรรม |
ผู้ฉลาดนั้นเป็นผู้เพ่งพินิจ มีเพียรติดต่อ บากบั่นมั่นคงเป็นนิตย์ ย่อมถูกต้องพระนิพพาน อันปลอดจากโยคะ หาธรรมอื่นยิ่งกว่ามิได้ | หมวดธรรม |
ผู้ตกอยู่ในอำนาจแห่งจิต ย่อมเดือดร้อน | หมวดธรรม |
ผู้ตั้งมั่นอยู่ในสัทธรรม เป็นผู้เกื้อกูลแก่คนทั้งปวง | หมวดธรรม |
ผู้ตั้งอยู่ในธรรม ย่อมไม่ทำบาป | หมวดธรรม |
ผู้ถึงพร้อมด้วยสัมมัปปธาน มีสติปัฏฐานเป็นอารมณ์ ดารดาษด้วยดอกไม้คือวิมุติติ หาอาสวะมิได้ จักปรินิพพาน | หมวดธรรม |
ผู้ถูกราคะย้อม ถูกกองมืด (อวิชชา) ห่อหุ้มแล้ว ย่อมไม่เห็นธรรม สำหรับฝืนใจอันละเอียดลออ ลึกซึ้ง ซึ่งเห็นได้ยาก | หมวดธรรม |
ผู้ประพฤติธรรม อยู่เป็นสุข | หมวดธรรม |
ผู้ประพฤติธรรม ไม่ไปสู่ทุคติ | หมวดธรรม |
ผู้มีจิตสงบ มีปัญญาเครื่องรักษาตัว มีสติ เป็นผู้เพ่งพินิจ ไม่เยื่อใยในกาม ย่อมเห็นธรรมโดยชอบ | หมวดธรรม |
ผู้มีจิตใจตั้งมั่น ย่อมไม่เบียดเบียนคนอื่น และ แม้ตนเอง | หมวดธรรม |