| การใฝ่ใจศึกษา เป็นเครื่องพัฒนาความรู้ | หมวดการศึกษา |
| ขึ้นชื่อว่าศิลปวิทยา ดีทั้งนั้น | หมวดการศึกษา |
| ขึ้นชื่อว่าศิลปวิทยา ไม่ว่าอย่างไหนๆให้ประโยชน์ได้ทั้งนั้น | หมวดการศึกษา |
| คนที่สมบูรณ์ด้วยความรู้และความประพฤติ เป็นผู้ประเสริฐสุดทั้งในหมู่มนุษย์และเทวดา | หมวดการศึกษา |
| คนมีปัญญา ถึงไร้ทรัพย์ ก็ยังดำรงอยู่ได้ | หมวดการศึกษา |
| คนมีปัญญา เมื่อถึงคราวตกทุกข์ ก็ยังหาสุขได้ | หมวดการศึกษา |
| คนมีปัญญา แม้มีปัญหา และถูกผูกมัดอยู่ พอพูดในเรื่องใดก็หลุดได้ในเรื่องนั้น | หมวดการศึกษา |
| คนมีปัญญาประเสริฐกว่า คนโง่ที่มียศ | หมวดการศึกษา |
| คนมีปัญญาย่อมงอกงาม ดังพืชในนาที่งอกงามด้วยน้ำฝน | หมวดการศึกษา |
| คนย่อมบริสุทธิ์ด้วยปัญญา | หมวดการศึกษา |
| คนย่อมเห็นแจ้งเนื้อความอย่างเด่นชัดด้วยปัญญา | หมวดการศึกษา |
| คนเกียจคร้าน ย่อมไม่พบทางแห่งปัญญา | หมวดการศึกษา |
| คนเราถึงมีชาติกำเนิดต่ำ แต่หากขยันหมั่นเพียรมีปัญญา ประกอบด้วยอาจาระและศีล ก็รุ่งเรืองได้เหมือนไฟถึงอยู่ในคืนมืด ก็สว่างไสว | หมวดการศึกษา |
| คนเรียนน้อย ปัญญาย่อมไม่พัฒนา | หมวดการศึกษา |
| คนเรียนน้อย เจริญแต่เนื้อหนังมังสา | หมวดการศึกษา |
| คนเรียนน้อย แก่เปล่า เหมือนโคถึก | หมวดการศึกษา |
| คนโง่ มักตกอยู่ในอำนาจแห่งมาร | หมวดการศึกษา |
| คนไม่พินิจพิจารณา เป็นคนไม่มีปัญญา | หมวดการศึกษา |
| คนไม่มีศิลปวิทยา เป็นอยู่ยาก | หมวดการศึกษา |
| คนไร้ปัญญา ไม่มีความพินิจพิจารณา | หมวดการศึกษา |
| ความมีปัญญา ย่อมรู้ได้จากการสนทนา | หมวดการศึกษา |
| ความรู้ที่เรียนมา เป็นเครื่องพัฒนาปัญญา | หมวดการศึกษา |
| ความใฝ่เรียนสดับ เป็นเครื่องพัฒนาความรู้ ความรู้จากการเรียนสดับนั้น เป็นเครื่องพัฒนาปัญญา บุคคลที่อยู่ด้วยปัญญา ก็รู้จักสิ่งที่เป็นประโยชน์ ประโยชน์ที่รู้จักแล้วก็นำสุขมาให้ | หมวดการศึกษา |
| ความไม่รู้ เป็นมลทินร้ายที่สุด | หมวดการศึกษา |
| ถ้าไม่มีพุทธิปัญญา แลมิได้ศึกษาระเบียบวินัย คนทั้งหลายก็จะดำเนินชีวิต เหมือนดังกระบือบอดในกลางป่า | หมวดการศึกษา |
| บรรดาความอิ่มทั้งหลาย อิ่มปัญญาประเสริฐสุด | หมวดการศึกษา |
| บรรดาสิ่งที่งอกงามขึ้นมา วิชาความรู้ประเสริฐสุด | หมวดการศึกษา |
| บรรดาสิ่งที่โรยราร่วงหายทั้งหลาย ความไม่รู้หมดไปได้เป็นดีที่สุด | หมวดการศึกษา |
| บัณฑิตไม่ศึกษา เพราะอยากได้ลาภ | หมวดการศึกษา |
| บิดามารดาพึงให้บุตรเรียนศิลปวิทยา | หมวดการศึกษา |
| ปราชญ์กล่าวว่าปัญญา ประเสริฐสุด | หมวดการศึกษา |
| ปัญญา ย่อมเกิดเพราะการฝึกฝน | หมวดการศึกษา |
| ปัญญา เปรียบเสมือนเครื่องประดับแห่งตน | หมวดการศึกษา |
| ปัญญา เป็นแสงสว่างในโลก | หมวดการศึกษา |
| ปัญญาช่วยให้รู้จักสิ่งที่เป็นประโยชน์ | หมวดการศึกษา |
| ปัญญานั่นแหละ ประเสริฐกว่าทรัพย์ | หมวดการศึกษา |
| ปัญญาเป็นเครื่องตรวจสอบสิ่งที่ได้เรียนมา | หมวดการศึกษา |
| ปัญญาเป็นเครื่องปกครองคน | หมวดการศึกษา |
| ผู้ตั้งใจศึกษา ย่อมได้ปัญญา | หมวดการศึกษา |
| ผู้รู้จักประโยชน์แล้ว ย่อมนำสุขมาให้ | หมวดการศึกษา |
| พึงพินิจพิจารณาเรื่องราวโดยรอบคอบ | หมวดการศึกษา |
| พึงเป็นคนชอบไตร่ถามเพื่อหาความรู้ | หมวดการศึกษา |
| มีชีวิตอยู่ด้วยปัญญา ปราชญ์กล่าวว่าประเสริฐสุด | หมวดการศึกษา |
| สรรพวิทยา ควรเรียนรู้ให้หมด | หมวดการศึกษา |
| สักวันหนึ่ง ความรู้ที่เรียนมาจะให้ประโยชน์ | หมวดการศึกษา |
| สิ่งที่ควรศึกษา ก็พึงศึกษาเถิด | หมวดการศึกษา |
| อันความรู้ ควรเรียนทุกอย่าง ไม่ว่าต่ำ สูง หรือปานกลาง ควรรู้ความหมาย เข้าใจทั้งหมด แต่ไม่จำเป็นต้องใช้ทุกอย่าง วันหนึ่งจะถึงเวลาที่ความรู้นั้นจะนำมาซึ่งประโยชน์ | หมวดการศึกษา |
| อัสดร อาชาไนย สินธพ กุญชร และช้างหลวง ฝึกดีแล้ว ล้วนดีเลิศ แต่คนฝึกตนแล้ว ประเสริฐยิ่งกว่านั้น | หมวดการศึกษา |
| เมื่ออ่อนปัญญา ช่องทางวิบัติก็เกิดได้มหันต์ | หมวดการศึกษา |
| เล่าเรียนสำเร็จวิทยา ก็ย่อมได้เกียรติ แต่ฝึกอบรมด้วยจริยธรรมแล้วต่างหาก จึงจะสบสันติสุข | หมวดการศึกษา |
| แสงสว่างเสมอด้วยปัญญา นั้นไม่มี | หมวดการศึกษา |
| ในหมู่มนุษย์ คนที่ประเสริฐ คือคนที่ฝึกแล้ว | หมวดการศึกษา |
