ภาษาทางการ หรือ ภาษาราชการ
ในการสื่อสารของมนุษย์ไม่ว่าจะเชื้อชาติใด สิ่งหนึ่งที่ต้องคำนึงถึงในการสื่อสารนั้นก็คือมารยาทและความเหมาะสมที่ใช้ ไม่ว่าจะเป็นการพูดหรือการเขียนก็ต้องดูความเหมาะสม โดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาษาไทย
วันนี้เราจึงจะมาพูดถึงดับภาษาที่เป็นทางการว่าควรพูดอย่างไร ควรใช้คำในรูปแบบไหน สถานการณ์ใดจึงจะเหมาะสม แล้ววันนี้เราจะได้รู้กัน
ภาษาทางการ หรือ ภาษาราชการ คืออะไร?
ภาษาทางการ หรือ ภาษาราชการ คือภาษาที่มีการกำหนดให้เป็นภาษาหลักในการติดต่อสื่อสารภายในประเทศและเขตแดนที่ติดต่อกับประเทศนั้น บางครั้งภาษาท้องถิ่นถูกเข้าใจผิดว่าเป็นภาษาทางการเพราะมีการใช้การติดต่อกับทางส่วนการปกครองของท้องที่นั้น
การใช้ภาษาขึ้นอยู่กับกาลเทศะ สถานการณ์ สภาวะแวดล้อม และสัมพันธภาพระหว่างบุคคล ซึ่งอาจแบ่งภาษาเป็นระดับต่าง ๆ ได้หลายลักษณะ ส่วนภาษาระดับทางการนั้นจะใช้บรรยายหรืออภิปรายอย่างเป็นทางการในที่ประชุมหรือใช้ในการเขียนข้อความที่ปรากฏต่อสาธารณชนอย่างเป็นทางการ หนังสือที่ใช้ติดต่อกับทางราชการหรือในวงธุรกิจ ผู้ส่งสารและผู้รับสารมักเป็นบุคคลในวงอาชีพเดียวกัน
ภาษาระดับนี้เป็นการสื่อสารให้ได้ผลตามจุดประสงค์โดยยึดหลักประหยัดคำและเวลาให้มากที่สุด
โอกาสและสถานที่ในการใช้ภาษาทางการ
- การอภิปรายหรือการประชุม
- รายงานวิชาการ
- ประกาศทางการ
- จดหมายราชการ
- จดหมายธุรกิจ
ลักษณะของภาษาที่ใช้
ภาษาเป็นทางการ ถ้อยคำตรงไปตรงมา มีศัพท์เทคนิคหรือศัพท์ทางวิชาการ
ข้อควรสังเกตเกี่ยวกับความลดหลั่นตามระดับภาษา
ภาษาที่ใช้ในระดับทางการ
- คำสรรพนามที่ใช้แทนตนเอง (สรรพนามบุรุษที่ ๑) มักใช้ กระผม ผม ดิฉัน ข้าพเจ้า
- คำสรรพนามที่ใช้แทนผู้รับสาร (สรรพนามบุรุษที่ ๒) มักจะใช้ ท่าน ท่านทั้งหลาย
ส่วนภาษาระดับที่ไม่เป็นทางการและระดับกันเอง ผู้ส่งสารจะใช้สรรพนาม ผม ฉัน ดิฉัน กัน เรา หนู ฯลฯ หรืออาจใช้คำนามแทน เช่น นิด ครู หมอ แม่ พ่อ พี่ ป้า ฯลฯ และคำนาม คำกริยา คำวิเศษณ์หลาย ๆ คำ เราจะไม่ใช้ในภาษาทางการ เช่น หมู(สุกร) หมา(สุนัข) ตาย(มรณะ,เสียชีวิต) กิน(รับประทาน) เปรี้ยวจี๊ด ดำปี๋
รู้เป็นเบื้องต้นแล้ว เดี๋ยวบทความหน้าจะพาลงรายละเอียดเกี่ยวกับภาษาทางการกันอีกทีครับ