100 พุทธสุภาษิต ที่ใช้บ่อย ในชีวิตประจำวัน
รวม 100 พุทธสุภาษิตยอดนิยม
- การใฝ่ใจศึกษา เป็นเครื่องพัฒนาความรู้
- การไม่ทำบาป นำสุขมาให้
- ขันติคือความอดทน เป็นตบะอย่างยิ่ง
- คนขยัน ย่อมหาทรัพย์ได้
- คนควรให้ของที่ควรให้
- คนผู้มีสติ มีความเจริญทุกเมื่อ
- คนผู้สดับน้อยนี้ ย่อมแก่ไป เหมือนวัวแก่ อ้วนแต่เนื้อ แต่ปัญญาไม่เจริญ
- คนพาลเท่านั้น ย่อมไม่สรรเสริญทาน
- คนมักทำบาปเพราะความหลง
- คนมักโกรธ ย่อมอยู่เป็นทุกข์
- คนมีปัญญาดีไม่ประมาทในเมื่อผู้อื่นประมาท มักตื่นในเมื่อผู้อื่นหลับ ย่อมละทิ้งผู้ประมาท (คนโง่) เหมือนม้าฝีเท้าเร็ว ทิ้งม้าไม่มีกำลังไปฉะนั้น
- คนมีปัญญาทราม ได้ยศแล้ว ย่อมประพฤติสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์แก่ตน ย่อมปฏิบัติ เพื่อเบียดเบียนทั้งตนและผู้อื่น
คำบาลี ยสํ ลทฺธาน ทุมฺเมโธ อนตฺถํ จรติ อตฺตโน อตฺตโน จ ปเรสญฺเจ หึสาย ปฏิปชฺชติ - คนมีสติ ย่อมได้รับความสุข
- คนมีสติ เป็นผู้ประเสริฐทุกวัน
- คนมีสันดานชั่ว ย่อมลำบากเพราะกรรมของตน
- คนสะอาด ไม่ยินดีในความชั่ว
- คนห่อกฤษณาด้วยใบไม้ แม้ใบไม้ก็หอมไปด้วยฉันใด การคบกับนักปราชญ์ก็หอมไปด้วยฉันนั้น
- คนห่อปลาเน่าด้วยใบหญ้าคา แม้หญ้าคาก็พลอยเหม็นเน่าไปด้วยฉันใด การคบกับคนพาลก็เป็นคนพาลฉันนั้น
- คนเกียจคร้าน ย่อมไม่พบความสุข
- คนเห็นแก่ตัว เป็นคนสกปรก
- คนโง่ คนพาล ไม่ควรเป็นผู้นำ
- คนไม่ถูกนินทา ไม่มีในโลก
- คบคนเช่นใด ย่อมเป็นคนเช่นนั้น
- คบคนเช่นใดเป็นมิตร เขาก็เป็นคนเช่นนั้น เพราะการอยู่ร่วมกันย่อมเป็นเช่นนั้น
- ควรคบมิตรที่ดี
- ควรทำบุญอันนำสุขมาให้
- ควรทำแต่ความเจริญ อย่าเบียดเบียนผู้อื่น
- ความกตัญญูกตเวที เป็นเครื่องหมายของคนดี
- ความกตัญญูกตเวทีเป็นเครื่องหมายของคนดี
- ความคุ้นเคยเป็นญาติอย่างยิ่ง
- ความดี อันคนชั่วทำยาก
- ความดี อันคนดีทำง่าย
- ความพร้อมเพรียงของปวงชนผู้เป็นหมู่ ยังความเจริญให้สำเร็จ
- ความสันโดษเป็นทรัพย์อย่างยิ่ง
- ความสั่งสมบาป นำทุกข์มาให้
- ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐ
- คำจริงเป็นสิ่งไม่ตาย
- ใคร่ครวญก่อนแล้วจึงทำ ดีกว่า
- จงสามัคคีมีน้ำใจต่อกัน
- จงเตือนตน ด้วยตนเอง
- จงเตือนตนด้วย ตนเอง
- ได้ลาภ เสื่อมลาภ ได้ยศ เสื่อมยศ นินทา สรรเสริญ สุข และ ทุกข์ สิ่งเหล่านี้เป็นธรรมดาในหมู่มนุษย์ไม่มีความเที่ยงแม้แน่นอน อย่าเศร้าโศกเลย ท่านจะโศกเศร้าไปทำไม
- ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน
- ถึงสิ้นทรัพย์ ผู้มีปัญญาก็เป็นอยู่ได้, แต่อับปัญญา แม้มีทรัพย์ก็เป็นอยู่ไม่ได้
- ถ้าคนพึงทำบาป ก็ไม่ควรทำบาปนั้นบ่อย ๆ ไม่ควรทำความพอใจในบาปนั้น เพราะการสั่งสมบาปนำทุกข์มาให้
- ถ้าสอนผู้อื่นฉันใด พึ่งทำตนฉันนั้น ผู้ฝึกตนดีแล้ว ควรฝึกผู้อื่น ได้ยินว่าตนแลฝึกยาก
- ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว
- ท่านทั้งหลาย จงยินดีในความไม่ประมาท คอยรักษาจิตของตน จงถอนตนขึ้นจากหล่ม เหมือนช้างที่ตกหล่มถอนตนขึ้นฉะนั้น
- ท่านทั้งหลายต้องทำความเพียรเอง ตถาคตเป็นแต่ผู้บอก ผู้มีปกติเพ่งพินิจดำเนินไปแล้วจักพ้นจากเครื่องผูกของมาร
- บัณฑิตพึงตั้งตนไว้ในคุณอันสมควรก่อน แล้วจึงสอนผู้อื่นภายหลัง จึงไม่มัวหมอง
- บัณฑิตพึงทำความเป็นเพื่อนกับคนมีศรัทธา มีศีลเป็นที่รัก มีปัญญาและเป็นพหุสูต เพราะการสมาคมกับคนดีเป็นความเจริญ
- บัณฑิตย่อมสรรเสริญความไม่ประมาท
- บัณฑิตไม่พึงคบอสัตบุรุษ พึงคบแต่สัตบุรุษ เพราะอสัตบุรุษย่อมนำไปสู่นรก สัตบุรุษย่อมนำไปสู่สุคติ
- บาปกรรม ที่ทำแล้วย่อมไม่มีเปลี่ยนแปลง เหมือนนมสดที่รีดในวันนั้น, บาปย่อมตามเผาคนเขลา เหมือนไฟที่เถ้ากลบไว้
- บุคคลควรเตือนกัน ควรสอนกัน และ ป้องกันจากคนไม่ดี เพราะเขาย่อมเป็นที่รักของคนดี แต่ไม่เป็นที่รักของคนไม่ดี
- บุคคลหว่านพืชเช่นใด ย่อมได้ผลเช่นนั้น ผู้ทำกรรมดี ย่อมได้ผลดี ผู้ทำกรรมชั่ว ย่อมได้ผลชั่ว
- ประโยชน์ทั้งหลาย ย่อมล่วงเลยคนผู้ทอดทิ้งการงาน ด้วยอ้างว่าหนาวนัก ร้อนนัก เย็นเสียแล้ว
- ปราชญ์ พึงรักษาศีล
คำบาลี สีลํ รกฺเขยฺย เมธาวี - ปราชญ์ผู้ให้ความสุข ย่อมได้รับความสุข
- ปัญญา ย่อมเกิดเพราะการฝึกฝน
- ปัญญาย่อมประเสริฐกว่าทรัพย์
- ผู้คบคนชั่ว ย่อมถึงความสุขโดยส่วนเดียวไม่ได้ เขาย่อมยังตนให้ประสบโทษ เหมือนกิ้งก่าเข้าฝูงเหี้ยฉะนั้น
- ผู้ชอบธรรม เป็นผู้เจริญ
- ผู้ตั้งใจศึกษา ย่อมได้ปัญญา
- ผู้ถึงพร้อมด้วยศีล มีปัญญา มีใจมั่นคงดีแล้วปรารภความเพียร ตั้งตนไว้ในธรรม ในกาลทุกเมื่อ ย่อมข้ามโอฆะที่ข้ามได้ยาก
- ผู้มีจิตอันไม่ชุ่มด้วยราคะ มีใจอันโทสะไม่กระทบแล้ว มีบุญและบาปอันละได้แล้ว ตื่นอยู่ ย่อมไม่มีภัย
- ผู้มีตน ฝึกตนดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งซึ่งได้ยาก
- ผู้มีปัญญา ถึงพร้อมด้วยความรู้ ฉลาดในวิธีจัดการงาน รู้กาลและรู้สมัย เขาพึงอยู่ในราชการได้
- ผู้หมั่นในการงาน ไม่ประมาท เป็นผู้รอบคอบ จัดการงานเรียบร้อย จึงควรอยู่ในราชการ
คำบาลี อุฏฺฐาตา กมฺมเธยฺเยสุ อปฺปมตฺโต วิจกฺขโณ สุสํวิหิตกมฺมนฺโต ส ราชวสตึ วเส - ผู้เคารพผู้อื่น ย่อมมีความเคารพตนเอง
- ผู้ใด อันผู้อื่นทำความดี ทำประโยชน์ให้ในกาลก่อนย่อมสำนึก (คุณของเขา) ได้ ประโยชน์ที่ผู้นั้นปรารถนาย่อมเจริญ
- ผู้ใดมีปัญญาทราม มีใจไม่มั่นคง พึงเป็นอยู่ตั้งร้อยปี ส่วนผู้มีปัญญาเพ่งพินิจ มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว ประเสริฐกว่า
- ผู้ใดเกียจคร้าน มีความเพียรเลว พึงเป็นอยู่ตั้งร้อยปี แต่ผู้ปรารถนาความเพียรมั่นคง มีชีวิตอยู่เพียงวันเดียว ประเสริฐกว่าผู้นั้น
- ผู้ให้ ย่อมผูกไมตรีไว้ได้
- ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก คนหมู่มากย่อมคบเขา
- ผู้ให้สิ่งที่เลิศ ย่อมได้สิ่งที่เลิศอีก
- ผู้ให้สิ่งประเสริฐ ย่อมถึงฐานะที่ประเสริฐ
- ผู้ไม่ประมาท ย่อมไม่ตาย
- ฝนย่อมรั่วรดเรือนที่มุงไม่ดีฉันใด, ราคะย่อมรั่วรดจิตที่ไม่ได้อบรมฉันนั้น
- พึงชนะคนโกรธด้วยความไม่โกรธ
- พึงชนะคนไม่ดีด้วยความดี
- พึงรักษาความดีของคนไว้ ดังเกลือรักษาความเค็ม
- พึงละเว้นบาปทั้งหลาย
- พึงสละทรัพย์ เพื่อรักษาอวัยวะ พึงสละอวัยวะ เพื่อรักษาชีวิต พึ่งสละ ทั้งทรัพย์ อวัยวะ และ ชีวิต เพื่อรักษาธรรม (ความถูกต้อง)
- พูดอย่างไร ทำได้อย่างนั้น
- ฟังด้วยดี ย่อมได้ปัญญา
- เมื่อคนโง่มีปัญญาทราม ทำกรรมชั่วอยู่ก็ไม่รู้สึก เขาเดือดร้อนเพราะกรรมของตน เหมือนถูกไฟไหม้
- เมื่อผู้อื่นทำความดีให้ ทำประโยชน์ให้ก่อน แต่เราไม่สำนึกบุญคุณ เมื่อมีกิจเกิดขึ้นภายหลัง จะหาผู้ช่วยทำไม่ได้
- เมื่อให้ บุญก็เพิ่มขึ้น
- ไม่ควรทำบาป เพราะเห็นแก่กิน
- โลกถูกจิตนำไป ถูกจิตชักไป, สัตว์ทั้งปวงไปสู่อำนาจแห่งจิตอย่างเดียว
- วันคืนย่อมล่วงไป ชีวิตย่อมหมดเข้าไป อายุของสัตว์ ย่อมสิ่นไป เหมือนน้ำแห่งแม่น้ำน้อย ๆ ฉะนั้น
- เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร
- ศีลยังประโยชน์ให้สำเร็จตราบเท่าชรา
- สังขารทั้งหลาย ไม่เที่ยงหนอ
- สัตว์ทั้งปวง หวาดต่ออาญา ล้วนกลัวต่อความตาย ควรทำตนให้เป็นอุปมาล้าไม่ฆ่าเขาเอง ไม่พึงให้ผู้อื่นฆ่า
- สัตว์ทั้งหลายย่อมต้องการความสุข ผู้ใดแสวงหาสุขเพื่อตน ไม่เบียดเบียนเขาด้วยอาชญา ผู้นั้นละไปแล้ว ย่อมได้สุข
- เหย้าเรือนที่ปกครองไม่ดี นำทุกข์มาให้
- อยู่ร่วมกับคนชั่ว ย่อมมีแต่ความทุกข์
- อย่าปล่อยกาลเวลาให้ล่วงไปโดยเปล่าประโยชน์
คิดว่าน่าจะเต็มอิ่มกับพุทธสุภาษิตทั้ง 100 คำกันไปแล้วเนอะ หวังว่าน่าจะพอมีประโยชน์ให้นำไปใช้ต่อในชีวิตประจำวันกัน
หากยังไม่เจอคำไหน หรือคิดว่ามีตกหล่นไป สามารถแจ้งแนะนำกันเข้ามาได้เลย
