ตัวกรองผลการค้นหา
ผักไผ่
หมายถึง(ถิ่น-พายัพ) น. ผักแพว. [ดู แพว (๑)].
ไผ่ผัง
หมายถึงก. ไปเร็ว, วิ่งเร็ว. (เพี้ยนมาจาก ผายผัง).
เรียวไผ่
หมายถึงน. แขนงไม้ไผ่ที่แตกออกจากบริเวณโคนไผ่บางชนิด เช่น ไผ่สีสุก ไผ่ลำมะลอก.
ลูกไผ่
หมายถึงน. ลูกของไผ่ซึ่งมีลักษณะคล้ายเมล็ดข้าวสาร เมื่อตกลงมากองอยู่ที่กอไผ่ เรียก ขุยไผ่ แล้วจะทำให้ไผ่ต้นนั้นตาย เรียกว่า ไผ่ตายขุย.
ขุยไผ่
หมายถึงน. เมล็ดไผ่ที่ตกลงมากองอยู่ที่กอไผ่.
เสื่อไม้ไผ่
หมายถึงน. เครื่องปูลาดสำหรับรองนอน ทำด้วยไม้ไผ่ สับเป็นริ้วละเอียดอย่างฟาก คลี่ออกและต่อกันเป็นผืน.
ไผ่
หมายถึงน. ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดและหลายสกุลในวงศ์ Gramineae ขึ้นเป็นกอ ลำต้นเป็นปล้อง ๆ เช่น ไผ่จีน (Arundinaria suberecta Munro) ไผ่ป่า (Bambusa arundinacea Retz.) ไผ่สีสุก (B. flexuosa Munro และ (B. blumeana Schult.) ไผ่ไร่ (Gigantochloa albociliata Munro) ไผ่ดำ (Phyllostachys nigra Munro).
แก้วสีไม้ไผ่
หมายถึงน. ไพฑูรย์, เพชรตาแมว.