คำในภาษาไทย
ไล่ออก
หมายถึงก. คัดชื่อออกจากทะเบียน เช่น ไล่ออกจากโรงเรียน, ให้ออกจากราชการหรือวงการเพราะกระทำความผิดอย่างร้ายแรง เช่น ไล่ออกจากราชการ ไล่ออกจากงาน. (กฎ) น. โทษทางวินัยสถานหนักที่สุดที่ใช้ลงแก่ข้าราชการ ผู้กระทําผิดวินัยอย่างร้ายแรงโดยสั่งให้ออกจากราชการและไม่มีสิทธิได้รับบําเหน็จบํานาญ.
คำในภาษาไทยที่คล้ายกัน
กระทิงโทน นิรเทศ ปัพพาชนียกรรม หนักหนา,หนักหนาสากรรจ์ ใบเหลือง ใบแดง ไลลา ไล่ ไล่ช้าง ไวทย์ ไว้ตัว ไว้เนื้อเชื่อใจ
