คำไวพจน์ แก่

(ถิ่น-อีสาน) ก. ลาก เช่น แก่เกวียน.

ว. มีอายุมาก เช่น แก่ไปทุกวัน ไม้แก่ เด็กคนนี้แก่กว่าเด็กคนนั้น, อยู่ในวัยชรา เช่น คนแก่ หญิงแก่, จัด เช่น เหลืองแก่ แก่เปรี้ยว แก่หวาน; โดยปริยายหมายความว่า จัดเจน หนัก หรือ ยิ่งไปในทางนั้น เช่น แก่สังคม แก่วิชา แก่เหล้า แก่เล่น แก่ไฟ.

บ. ใช้นําหน้านามฝ่ายรับ เช่น ให้เงินแก่เด็ก.

ชรา หมายถึง [ชะ-] ว. แก่ด้วยอายุ, ชํารุดทรุดโทรม. (ป., ส.).

ปัจฉิมวัย หมายถึง [ปัดฉิมมะ-] น. วัยตอนปลาย, วัยชรา. (ป.).

หง่อม หมายถึง [หฺง่อม] ว. แก่มาก ในคำว่า แก่หง่อม.

เฒ่า หมายถึง ว. แก่, มีอายุมาก, เถ้า ก็ใช้.

เถ้า หมายถึง น. สิ่งที่เป็นผงละเอียดของสิ่งที่เหลือจากไฟเผามอดแล้ว, ขี้เถ้า ก็ว่า.