คำไวพจน์ อาหาร

น. ของกิน, เครื่องคํ้าจุนชีวิต, เครื่องหล่อเลี้ยงชีวิต, เช่น อาหารเช้า อาหารปลา อาหารนก; โดยปริยายหมายถึงสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น อาหารตา อาหารใจ. (ป., ส.).

ของกิน หมายถึง น. ของสําหรับกิน.

ขาทนียะ หมายถึง [ขาทะ-] (แบบ) น. อาหารควรเคี้ยว, มักใช้เข้าคู่กับคำ โภชนียะ เป็น ขาทนียโภชนียะ หมายความว่า อาหารที่ควรเคี้ยวและอาหารที่ควรบริโภค. (ป.).

ธัญญาหาร หมายถึง น. อาหารคือข้าว. (ป.).

นิตยภัต หมายถึง น. อาหารหรือค่าอาหารที่ถวายภิกษุสามเณรเป็นนิตย์. (ส. นิตฺย + ป. ภตฺต).

ผลาหาร หมายถึง [ผะลาหาน] น. อาหารคือลูกไม้.

ภักขะ หมายถึง น. เหยื่อ, อาหาร. (ป. ภกฺข; ส. ภกฺษ).

ภักษาหาร หมายถึง น. เหยื่อ, อาหาร, อาหารที่กินประจํา, เช่น เนื้อเป็นภักษาหารของเสือ หญ้าเป็นภักษาหารของวัว.

ภัตตาหาร หมายถึง น. อาหารสําหรับภิกษุสามเณรฉัน. (ป. ภตฺต + อาหาร).

ภิกษาหาร หมายถึง น. อาหารที่ได้มาด้วยการขอ. (ส.; ป. ภิกฺขาหาร).

ภุกตาหาร หมายถึง น. อาหารที่กินแล้ว; ผู้กินอาหารแล้ว. (ส.; ป. ภุตฺตาหาร).

วิฆาส หมายถึง น. เดน, อาหารเหลือ. (ป.).

สมพล หมายถึง [-พน] น. เลกของขุนนางที่ปกครองหัวเมือง; (โบ) แบบวิธีเลขไทยในการฝึกหัดให้คูณคล่อง.

สุธา หมายถึง น. นํ้าอมฤต, อาหารทิพย์.

เสบียง หมายถึง [สะเบียง] น. อาหารที่จะเอาไปกินระหว่างเดินทางไกล, อาหารที่เก็บไว้สำหรับบริโภค, มักใช้เข้าคู่กับคำ อาหาร เป็น เสบียงอาหาร, เขียนว่า สะเบียง ก็มี.

เสบียงกรัง หมายถึง น. อาหารที่เก็บไว้กินได้นาน ๆ, อาหารรองรัง, เช่น ในยามสงครามต้องเตรียมเสบียงกรังไว้มาก ๆ.

โภชนียะ หมายถึง (แบบ) น. อาหารควรบริโภค. (ป., ส.).