คำศัพท์ภาษาไทย

เจ้า

ภาษาจีน) ; 主人

คำอ่าน [zhǔ rén]

ภาษาจีน; 神

คำอ่าน [shén]

ภาษาจีน家伙

คำอ่าน [jiā huo]

ภาษาจีน; 领袖

คำอ่าน [lǐng xiǜ]

ภาษาจีน（长辈对晚辈或小孩的称呼

คำอ่าน [zhǎng bèi duì wǎn bèi huò xiǎo hái de chēng hū]

ภาษาจีน; 你

คำอ่าน [nǐ]

ภาษาจีน; 阿

คำอ่าน [ā]

ภาษาจีน帝王

คำอ่าน [dì wáng]

ภาษาจีน她

คำอ่าน [tā]

ภาษาจีน; 人

คำอ่าน [rén]

ภาษาจีน他

คำอ่าน [tā]

พจนานุกรมไทย เจ้า หมายถึง:

น. ผู้เป็นใหญ่, ผู้เป็นหัวหน้า, เช่น เจ้านคร; เชื้อสายของกษัตริย์นับตั้งแต่ชั้นหม่อมเจ้าขึ้นไป, บางแห่งหมายถึงพระเจ้าแผ่นดินก็มี เช่น เจ้ากรุงจีน; ผู้เป็นเจ้าของ เช่น เจ้าทรัพย์ เจ้าหนี้; ผู้ชํานาญ เช่น เจ้าปัญญา เจ้าความคิด เจ้าบทเจ้ากลอน; มักใช้เติมท้ายคําเรียกผู้ที่นับถือ เช่น พระพุทธเจ้า เทพเจ้า; เทพารักษ์ เช่น เจ้าพ่อหลักเมือง.
น. คำนำหน้าชื่อเพื่อแสดงว่าเป็นเชื้อสายเจ้านายฝ่ายเหนือ เช่น เจ้าดวงเดือน; คํานําหน้าที่ผู้ใหญ่เรียกเด็กหรือผู้น้อย เช่น เจ้าหนู เจ้าแดง เจ้านี่.
ส. คําใช้แทนผู้ที่เราพูดด้วย สําหรับผู้ใหญ่พูดกับผู้น้อยอย่างสุภาพหรือเอ็นดู, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๒ เช่น เจ้ามานี่, คําใช้แทนผู้ที่เราพูดถึง, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๓, มักใช้เข้าคู่กับคํา นั่น เป็น เจ้านั่น เช่น เจ้านั่นจะไปด้วยหรือเปล่า.
น. ผู้ค้าขายสิ่งของต่าง ๆ เช่น เจ้าผัก เจ้าปลา, ลักษณนามหมายความว่า ราย เช่น มีผู้มาติดต่อ ๓ เจ้า.