ค้นเจอ 17 รายการ

พักตร,พักตร-,พักตร์

หมายถึง[พักตฺระ-] (ราชา) น. หน้า, ใช้ว่า พระพักตร์. (ส. วกฺตฺร).

พระพักตร์

หมายถึงดวงหน้า

พระพักตร์

หมายถึงหน้า

พระพักตร์

หมายถึงใบหน้า

สรงพระพักตร์

หมายถึงล้างหน้า

ที่สรงพระพักตร์, ถาดสรงพระพักตร์

หมายถึงอ่างล้างหน้า

อ่างสรงพระพักตร์

ผิวพระพักตร์, พระราศี

หมายถึงผิวหน้า

ผิน

หมายถึงก. หัน, ผัน หรือ หิน ก็ว่า; แปรพระพักตร์ (ใช้แก่พระพุทธรูป).

ชักหน้า

หมายถึงก. ทำสีหน้าโกรธไม่พอใจ เช่น นางนั่งก้มพักตร์แล้วชักหน้า. (อิเหนา), ชักสีหน้า ก็ว่า.

กระเลียด

หมายถึง[-เหฺลียด] (กลอน) แผลงมาจาก เกลียด เช่น ไยเยาวเคียดและกระเลียด ฤเหลือบพระพักตร์ผิน. (สรรพสิทธิ์).

ศิลป์

หมายถึง[สิน] (กลอน) น. ศร เช่น งามเนตรดังเนตรมฤคมาศ งามขนงวงวาดดังคันศิลป์. (อิเหนา), พิศพักตร์ผ่องพักตร์ดั่งจันทร พิศขนงก่งงอนดั่งคันศิลป์. (รามเกียรติ์ ร. ๑).

 คำราชาศัพท์ จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ