ตัวกรองผลการค้นหา
หงองแหงง
หมายถึง[หฺงองแหฺงง] ก. ระหองระแหง, ไม่ลงรอยกัน.
หน้าแหง
หมายถึง[-แหฺง] น. หน้าแสดงความเก้อหรือจนปัญญา.
แหงแก๋
หมายถึง[แหฺง-] (ปาก) ว. แน่, แน่นอน, สิ้นสงสัย, เช่น ตายแหงแก๋ แพ้แหงแก๋.
ทุกหัวระแหง
หมายถึงว. ทุกแห่งหน.
แหง่
หมายถึง[แหฺง่] น. เรียกลูกควายตัวเล็ก ๆ ตามเสียงที่มันร้องว่า ลูกแหง่, ลูกกะแอ ก็ว่า; เรียกเด็กตัวเล็ก ๆ ว่า ลูกแหง่, (ปาก) เรียกเหรียญกระษาปณ์อันเล็ก ๆ ว่า ลูกแหง่, โดยปริยายเรียกคนที่โตแล้วแต่ยังติดพ่อติดแม่เป็นต้นหรือยังทำอ้อนเหมือนเด็กเล็ก ๆ ว่า ลูกแหง่.
แหงน
หมายถึง[แหฺงน] ก. หงายหน้าขึ้น, เงยขึ้น.
แหงนเต่อ,แหงนเถ่อ
หมายถึงว. ค้างอยู่; โดยปริยายหมายความว่า เก้อ, ไม่สมปรารถนา.
ชักตะพานแหงนเถ่อ
หมายถึง(สำ) ก. ตั้งใจทำอะไรแล้วไม่เป็นผลสำเร็จ ต้องคอยค้างอยู่.
ตะแหง่ว,ตะแหง่ว ๆ
หมายถึงว. รบเร้าออดอ้อนเรื่อยไปจนน่ารำคาญ.
ทั่วทุกสารทิศ,ทั่วทุกหัวระแหง
หมายถึงว. ทั่วทุกหนทุกแห่ง.
ระหองระแหง
หมายถึงก. บาดหมางกันเพราะเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ, ไม่ปรองดองกัน, เช่น ผัวเมียระหองระแหงกันอยู่เสมอ. ว. ผิดใจกันเพราะเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ, ไม่ใคร่ถูกกัน, เช่น เขามีเรื่องระหองระแหงกันอยู่เรื่อย.
ระแหง
หมายถึงน. รอยแยกขนาดแคบ ๆ ของแผ่นดินเป็นต้นที่แยกออกจากกัน เช่น ดินเป็นระแหง แตกระแหง.