ผลการค้นหา

กวะแกว่ง

หมายถึง[กฺวะแกฺว่ง] ก. แกว่งไปมา เช่น ช่อช้อยกวะแกว่งไกว. (ม. คำหลวง จุลพน).

แกว

หมายถึงน. คนชาติหนึ่งในเขตตังเกี๋ย.

แกว

หมายถึงน. (๑) พริกแกว. [ดู ขี้หนู ๑ (๑)]. (๒) มันแกว. (ดู มันแกว).

แกว่งกวัด

หมายถึง[แกฺว่งกฺวัด] ก. จับด้ามวัตถุให้ปลายตั้งขึ้นแล้วปัดไปมา เช่น แกว่งกวัดอาวุธ, ไม่อยู่ที่ เช่น จิตแกว่งกวัด, กวัดแกว่ง ก็ว่า.

แกว่น

หมายถึง[แกฺว่น] (โบ) น. แก่น. ว. แกล้วกล้า, ว่องไว.

ขอแกว

หมายถึงน. ไม้ยาว ๆ ที่ผูกเบ็ดที่ปลาย สำหรับชักกบในรู.

แกว่งเท้าหาเสี้ยน

หมายถึง(สำ) ก. รนหาเรื่องเดือดร้อน.

สะแกวัลย์

หมายถึงน. ชื่อไม้เถาเนื้อแข็งชนิด Combretum punctatum Blume ในวงศ์ Combretaceae.

พริกแกว

หมายถึงดู ขี้หนู ๑ (๑).

มันแกว

หมายถึงน. ชื่อมันชนิด Pachyrhizus erosus (L.) Urban ในวงศ์ Leguminosae ใช้กินดิบ ๆ มีรสชืด ๆ หรือหวานน้อย ๆ เมล็ดเป็นพิษ, พายัพเรียก มันแกวลาว.

แกว

หมายถึงน. เบาะแส, ระแคะระคาย, ในคำว่า รู้แกว.

รู้แกว

หมายถึงก. รู้เบาะแส, รู้ระแคะระคาย, เช่น รู้แกวว่าจะมายืมเงินเลยหลบหน้าไปก่อน.