ตัวกรองผลการค้นหา
หรือคุณกำลังค้นหา ผจาน, เล่น, จาน, อัชฌาจาร, อาจาร,อาจาร-, จาร, สถาล, ทอง
จาน
หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. ต้นทอง. (ดู ทอง ๒).
หมายถึงน. ภาชนะรูปแบน ๆ สำหรับใส่สิ่งของต่าง ๆ, ลักษณนามเรียกจานที่ไม่มีอะไรบรรจุว่า ใบ หรือ ลูก เช่น จานใบหนึ่ง จาน ๒ ลูก, ลักษณนามเรียกสิ่งของที่บรรจุอยู่ในจานว่าจาน เช่น ข้าวจานหนึ่ง ข้าว ๒ จาน, เรียกของที่มีลักษณะเช่นนั้น เช่น จานเสียง, เรียกมะเขือชนิดหนึ่งว่า มะเขือจาน, คู่กับ มะเขือถ้วย.
เจือจาน
หมายถึงก. เผื่อแผ่, อุดหนุน, จานเจือ ก็ว่า.
ประจาน
หมายถึงก. ประกาศเปิดเผยความชั่วให้รู้ทั่วกันด้วยวิธีต่าง ๆ เช่น พูดประจาน ตัดหัวเสียบประจาน พาตระเวนประจานทั่วเมือง. (ข. ผจาล ว่า ทำให้เข็ดหลาบ).
หมายถึงก. เจือหรือปนด้วยน้ำ เช่น ข้าวจานนํ้า.
ผจาน
หมายถึงก. เปิดเผยความชั่ว, ประจาน. (ข. ผฺจาล ว่า ทำให้เข็ดหลาบ).
กระจาน
หมายถึงน. แผ่นตะกั่วหรือโลหะแผ่นเล็ก ๆ บาง ๆ ที่ติดอยู่เหนือเบ็ดสำหรับล่อปลา.