ค้นเจอ 488 รายการ

ไผ่

หมายถึงน. ชื่อไม้พุ่มหลายชนิดและหลายสกุลในวงศ์ Gramineae ขึ้นเป็นกอ ลำต้นเป็นปล้อง ๆ เช่น ไผ่จีน (Arundinaria suberecta Munro) ไผ่ป่า (Bambusa arundinacea Retz.) ไผ่สีสุก (B. flexuosa Munro และ (B. blumeana Schult.) ไผ่ไร่ (Gigantochloa albociliata Munro) ไผ่ดำ (Phyllostachys nigra Munro).

เรียวไผ่

หมายถึงน. แขนงไม้ไผ่ที่แตกออกจากบริเวณโคนไผ่บางชนิด เช่น ไผ่สีสุก ไผ่ลำมะลอก.

ขุยไผ่

หมายถึงน. เมล็ดไผ่ที่ตกลงมากองอยู่ที่กอไผ่.

เสื่อไม้ไผ่

หมายถึงน. เครื่องปูลาดสำหรับรองนอน ทำด้วยไม้ไผ่ สับเป็นริ้วละเอียดอย่างฟาก คลี่ออกและต่อกันเป็นผืน.

เรียวหนาม

หมายถึงน. แขนงไม้ไผ่ที่มีหนาม มักแตกออกจากบริเวณโคนไผ่บางชนิด เช่น ไผ่ป่า.

หน่อไม้

หมายถึงน. หน่อของต้นไผ่.

ระสี

หมายถึงน. ไม้ไผ่. (ข.).

ลูกไผ่

หมายถึงน. ลูกของไผ่ซึ่งมีลักษณะคล้ายเมล็ดข้าวสาร เมื่อตกลงมากองอยู่ที่กอไผ่ เรียก ขุยไผ่ แล้วจะทำให้ไผ่ต้นนั้นตาย เรียกว่า ไผ่ตายขุย.

กะบั้ง

หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. บ้องไม้ไผ่.

ตกขุย

หมายถึงก. ออกดอกเป็นเมล็ด (ใช้แก่ไม้ไผ่).

เวณุ

หมายถึงน. ไม้ไผ่. (ส.; ป. เวณุ, เวฬุ).

ลาย

หมายถึง(ถิ่น-อีสาน) น. ทำนองเพลงที่ใช้ตีโปงลาง.

 คำในภาษาไทย จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ