คำในภาษาไทย
เพื่อน
หมายถึงน. ผู้ชอบพอรักใคร่กัน, ผู้สนิทสนมคุ้นเคยกัน, เช่น เขามีเพื่อนมาก, ผู้ร่วมสถาบันหรือร่วมอาชีพเป็นต้น เช่น เพื่อนร่วมโรงเรียน เพื่อนร่วมรุ่น เพื่อนข้าราชการ เพื่อนกรรมกร, ผู้ร่วมธุระ เช่น อยู่เป็นเพื่อนกันก่อน ไปเป็นเพื่อนกันหน่อย, ผู้อยู่ในสภาพเดียวกัน เช่น เพื่อนมนุษย์ เพื่อนร่วมโลก.
หมายถึง(ปาก) ส. คําใช้แทนคําว่า เขา หรือ ท่าน ในอาการที่เป็นกันเอง.
คำในภาษาไทยที่คล้ายกัน
รู้เช่นเห็นชาติ วยัสย์ สหจร สังสรรค์ สิเนหก สุหฤท,สุหัท เขือ เป็นเพื่อน เวค เสาหฤท เสี่ยว โสหัท
