คำในภาษาไทย
อุปัชฌาย,อุปัชฌาย-,อุปัชฌาย์,อุปัชฌายะ
หมายถึง[อุปัดชายะ-, อุบปัดชายะ-, อุปัดชา, อุบปัดชา] น. พระเถระผู้เป็นประธานการบวชกุลบุตรในพระพุทธศาสนา. (ป.; ส. อุปาธฺยาย).
คำในภาษาไทยที่คล้ายกัน
กรวย ขอนิสัย ฉายา ตราตั้ง สัทธิงวิหาริก,สัทธิวิหาริก สามีจิกรรม อก อกจะแตก อธิการ อุปัชฌายวัตร อุปาธยาย เจ้าอธิการ