คำในภาษาไทย
บุญ,บุญ-
หมายถึง[บุน, บุนยะ-] น. การกระทําดีตามหลักคําสอนในศาสนา; ความดี, คุณงามความดี. ว. ดี เช่น คนใจบุญ, มีคุณงามความดี เช่น คนมีบุญ. (ป. ปุญฺ; ส. ปุณฺย).
คำในภาษาไทยที่คล้ายกัน
บกพร่อง บุญญาธิการ บุญญาธิสมภาร บุญทำกรรมแต่ง บุญมาวาสนาส่ง ปัตติ ปัตติทาน ส่วนบุญ เจ้าบุญนายคุณ เจ้าพระเดชนายพระคุณ เนื้อนาบุญ ใบบุญ