คำไวพจน์ เก่ง

ว. สามารถในทางใดทางหนึ่ง เช่น เก่งคํานวณ เรียนเก่ง, เป็นเช่นนั้นบ่อย ๆ, มักเป็นเช่นนั้น, เช่น เป็นหวัดเก่ง หลับเก่ง ลืมเก่ง.

คล่อง หมายถึง [คฺล่อง] ว. สะดวก เช่น หายใจได้คล่องขึ้น, ว่องไว เช่น เด็กคนนี้ใช้คล่อง, ไม่ฝืด เช่น คล่องคอ, ไม่ติดขัด เช่น พูดคล่อง.

ชะมัด หมายถึง ว. มาก, ยิ่ง, เช่น เก่งชะมัด, ชะมัดยาด ก็ว่า.

ชำนาญ หมายถึง ก. เชี่ยวชาญ, จัดเจน.

ชำเนียร หมายถึง ว. แก่ครํ่าคร่า, ชํารุด. (แผลงมาจาก เชียร).

ชีระ หมายถึง (แบบ) ว. แก่, ครํ่าคร่า, ชํารุด. (ป.).

ถนัด หมายถึง [ถะหฺนัด] ก. สันทัด, ชํานาญ, เช่น ถนัดแต่งกลอน. ว. สะดวก เช่น เดินไม่ถนัด; ชัด, แม่นยํา, เช่น เห็นไม่ถนัด; เช่น, ราวกับ, เช่น ถนัดดั่งภูผาหลวง ทุ่มแท้. (ตะเลงพ่าย), สนัด ก็ว่า.

ยวดยง หมายถึง ว. เชี่ยวชาญที่สุด, เก่งที่สุด.

หาญ หมายถึง ว. กล้า, เก่ง, เช่น ทหารหาญ; บังอาจ เช่น หาญสู้, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำอื่น เช่น กล้าหาญ หักหาญ เหี้ยมหาญ ฮึกหาญ.

เชียร หมายถึง ว. แก่ครํ่าคร่า, ชํารุด. (แผลงมาจาก ชีระ).

เชี่ยว หมายถึง ว. อาการที่สายนํ้าไหลแรง เรียกว่า นํ้าไหลเชี่ยว.

แกล้ว หมายถึง [แกฺล้ว] ว. กล้า, องอาจ, เก่ง, ว่องไว.