กระอวล หมายถึง (กลอน) ว. อวล, หอมตลบ.
กำยาน หมายถึง น. วัตถุหอมชนิดหนึ่ง เกิดจากยางใสกลิ่นหอมที่ออกจากเปลือกของต้นกำยานบางชนิด เกิดขึ้นได้เนื่องจากเปลือกถูกกรีดหรือมีราลง ก็จะขับยางใสกลิ่นหอมออกมา เมื่อแห้งจะแข็งติดอยู่กับลำต้น แกะออกมาได้.
ฉม หมายถึง น. กลิ่นหอม, เครื่องหอม.
ดอม หมายถึง น. ราว, แถว, แนว, เช่น ดอมไพร. (ข. ฎงไพฺร).
ประทิ่น หมายถึง น. เครื่องหอม.
พิโดร หมายถึง [พิโดน] ก. ฟุ้งไป (ใช้แก่กลิ่น). (ข. พิโดร; ส. วิตร).
รัญจวน หมายถึง ก. ปั่นป่วนใจ เช่น กลิ่นหอมรัญจวนใจ, สะเทือนใจด้วยความกระสันถึง. (เทียบ ข. รํชวล).
วาสนะ หมายถึง [วาสะ-] น. การนุ่งห่ม, เครื่องนุ่งห่ม. (ป., ส.).
วาสะ หมายถึง น. การอยู่, การพัก; ที่อยู่, บ้าน. (ป., ส.).
สุคนธ หมายถึง [สุคนทะ-] น. กลิ่นหอม; เครื่องหอม, ราชาศัพท์ใช้ว่า เครื่องพระสุคนธ์. (ป., ส.).
สุคนธชาติ หมายถึง น. ความหอม, กลิ่นหอม; กลิ่นหอมที่มีอยู่ในส่วนต่าง ๆ ของต้นไม้ ได้แก่ ราก แก่น กระพี้ เปลือก สะเก็ด น้ำในต้น ใบ ดอก และผล.
สุคนธ์ หมายถึง [สุคน] น. กลิ่นหอม; เครื่องหอม, ราชาศัพท์ใช้ว่า เครื่องพระสุคนธ์. (ป., ส.).
สุคันธ์ หมายถึง [สุคัน] น. กลิ่นหอม; เครื่องหอม, ราชาศัพท์ใช้ว่า เครื่องพระสุคนธ์. (ป., ส.).
สุรภี หมายถึง [สุระ-] น. ต้นสารภี.
หอมหวน หมายถึง ก. หอมตลบ.
หอมหื่น หมายถึง (วรรณ) ก. หอมยวนใจ เช่น หอมหื่นรื่นรสเพี้ยง กลิ่นเนื้อนวลนางฯ. (เห่ชมไม้).
อวล หมายถึง [อวน] ก. ฟุ้งด้วยกลิ่นหอม, มักใช้เข้าคู่กับคํา อบ เป็น อบอวล. (ข. ว่า เต็ม, แน่น, อึดอัด).
เทวสุคนธ์ หมายถึง น. กลิ่นหอม ๒ อย่าง คือ กลิ่นที่เกิดจากรากบุนนาคและรากมะซาง.
เสาวคนธ์ หมายถึง น. ของหอม, เครื่องหอม, กลิ่นหอม.
เสาวคันธ์ หมายถึง น. ของหอม, เครื่องหอม, กลิ่นหอม.
เสาวรภย์ หมายถึง น. เสารภย์, กลิ่นหอม. (ส.).
โดร หมายถึง [โดน] (กลอน; ตัดมาจาก ข. พิโดร) ก. หอม, กลิ่นหอมที่ฟุ้งไป; โดยปริยายหมายถึงดอกไม้ เช่น กระทึงทอง ลําดวนโดร รสอ่อน พี่แม่. (กําสรวล).
