คำไวพจน์ นักปราชญ์

นักปราชญ์ อ่านว่า

อ่านว่า /นัก-ปฺราด/

นักปราชญ์ หมายถึง?

พจนานุกรมไทย นักปราชญ์ หมายถึง:

1. น. ผู้รู้, ผู้มีปัญญา.

ความหมายในพจนานุกรมไทย นักปราชญ์ คือ

ความหมายในพจนานุกรมไทย ของคำที่มีความหมายคล้าย นักปราชญ์

1. บัณฑิต หมายถึง [บันดิด] น. ผู้ทรงความรู้, ผู้มีปัญญา, นักปราชญ์, ผู้สําเร็จการศึกษาขั้นปริญญาซึ่งมี ๓ ขั้น คือ ปริญญาตรี ปริญญาโท ปริญญาเอก เรียกว่า บัณฑิต มหาบัณฑิต ดุษฎีบัณฑิต, ผู้มีความสามารถเป็นพิเศษโดยกําเนิด เช่น คนนี้เป็นบัณฑิตในทางเล่นดนตรี. (ป., ส. ปณฺฑิต).

2. ปราชญ์ หมายถึง [ปฺราด] น. ผู้มีปัญญารอบรู้. (ส. ปฺราชฺ).

3. เธียร หมายถึง น. นักปราชญ์. ว. ฉลาด, มั่นคง. (ป. ธีร).

4. เมธ หมายถึง [เมด] น. การเซ่นสรวง, การบูชายัญ, มักใช้เป็นส่วนหลังสมาส เช่น อัศวเมธ. (ป., ส.).

5. เมธา หมายถึง น. ปัญญา, ความรู้, ความฉลาดรอบคอบ. (ป., ส.).