ผลการค้นหา

แผ่* *แผ่ *แผ่*
คำในภาษาไทยที่มักเขียนผิดคำศัพท์/สำนวน ทั้งหมดบทความ
ค้นเจอ 97 รายการ

 หรือคุณกำลังค้นหา แด่, ตระแบ่, แท่, นิยต,นิยต-, แห่, แฮ่, มือเที่ยง, ไม้, ระรวย, รีม, แร่

แผ่

หมายถึงก. คลี่ขยายกระจายออกไปให้มีลักษณะแบนราบหรือกว้างกว่าเดิมหรืออาการอื่น ๆ ที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น แผ่อาณาเขต แผ่หาง; ให้ เช่น แผ่ส่วนบุญ.
 พจนานุกรมไทย

ตระแบ่

หมายถึง[ตฺระ-] (โบ) ก. แผ่. (อนันตวิภาค).
 พจนานุกรมไทย

แผ่พังพาน,แผ่แม่เบี้ย

หมายถึงก. อาการที่งูเห่าหรืองูจงอางเป็นต้นชูและแผ่คอให้แบนเพื่อเตรียมฉกศัตรูเป็นต้น.
 พจนานุกรมไทย

กว้างใหญ่

หมายถึงก. แผ่ออกไปไกล.
 พจนานุกรมไทย

ปกคลุม

หมายถึงก. แผ่คลุมอยู่เบื้องบน.
 พจนานุกรมไทย

ทองใบ

หมายถึงน. ทองคำที่แผ่ให้เป็นแผ่นบาง ๆ.
 พจนานุกรมไทย

เจิ่ง

หมายถึงก. แผ่ไปมากกว่าปรกติ (ใช้แก่นํ้า).
 พจนานุกรมไทย

แบ

หมายถึงก. แผ่ให้แบนออก เช่น แบมือ, กางแผ่ออก เช่น แบหนังสือไว้. ว. อาการที่เปิดแผ่หรือวางทิ้งไว้อย่างไม่เอาใจใส่เป็นต้น เช่น นอนแบ เปิดแบไว้ ทิ้งแบไว้.
 พจนานุกรมไทย

แพร่

หมายถึงก. กระจายออกไป, แผ่ออกไป, เช่น แพร่ข่าว แพร่เชื้อโรค.
 พจนานุกรมไทย

เสียงกังวาน

หมายถึงน. เสียงแผ่กระจายอยู่ได้นาน; กระแสเสียงแจ่มใส.
 พจนานุกรมไทย

ผรณ,ผรณ-

หมายถึง[ผะระนะ-] น. การแผ่ไป, การซ่านไป. (ป.).
 พจนานุกรมไทย

วิสฤต

หมายถึง[วิสฺริด] ว. แผ่ไป, แผ่ซ่าน, กระจาย. (ส.).
 พจนานุกรมไทย

 คำไทยที่มักเขียนผิด จัดกลุ่มตามตัวอักษร ก-ฮ

ดูหมวดหมู่ทั้งหมด